ENKAZ

“Şu anda kendimle ilgili en net söyleyebileceğim şey; “ben bir sene önceki insan değilim!” Bunun dışındaki her şey bulanık. Bir sene önce evliliğim bitti ve ben bi enkazın altında kaldım. Duygusal olarak da maddi olarak da böyle. Şu an bankalara 160.000 lira borcum var. Maaşımdan kesiliyor. Aylık 2500 lira oğullarım için nafaka ödüyorum, 2200 lira da ev kirası veriyorum. Hesap et işte.. Battım ama çıkamıyorum. Bunun dışında bi hayatım var mı yok mu açıkçası bilmiyorum. Dört beş ay evvel daha sıkıntılıydım. Acayip bi kin oturmuştu içime, eski karımı düşmanlaştırmıştım kafamda. Sürekli böyle ağzını burnunu dağıtayım, maddi olarak zarar vereyim, çocukları alıp yurtdışına kaçırayım falan. Durmuyordu böyle zihnim. O dönemler şimdi beraber olduğum kız arkadaşımla tanıştım o biraz beni topladı. Evlilikten önceki hayalim kitap yazmaktı. Yayınlanmamış öykülerim var. Bi roman üzerinde çalışıyordum. Yani oturayım yazayım çizeyim, sakin bi hayatım olsun. Atlayıp zıplamayayım böyle bi adamdım. Ama beklentiler çok farklı çıktı. Çocukların üst üste olması, ekonomik problemler, sorumluluklar derken önce çatırdadık sonra toz duman… Benden olmayacağım bi adam çıkarmak istedi. O istekler beni kastı, kendime güvenim zedelendi, uzaklaşma başladı, karşılıklı suçlamalar, birikmiş öfkeler.. Sonunda bitti. Aldatılmış hissediyorum. En çok hissettiğim duygu bu. Fiziksel bi aldatma değil. Boşanma aşamasındaki yüzü bambaşka bi insan çıkardı karşıma. Ben bunu nasıl görmedim? bu insandan nasıl çocuk yaptım? beş sene varımı yoğumu bu ilişkiye niye yatırdım? böyle duygular. Ve ilişki anlamında benim kendimi en çok açtığım, sırsıklam aşık olduğum bi ilişkiydi. Şimdi mesela kız arkadaşımla duygusal olarak öyle yakınlaşamıyorum, hep bi mesafe koyuyorum. Bu da onu üzüyor. Maddi olarak da dağılmış vaziyetteyim. Ayrı eve çıkma, çocukların okulları, boşanma masrafları için kredi çekme derken.. budur. Bakalım, ama öyle, ama böyle toparlıycaz.. Hayat devam ediyor çünkü.” İstanbul/2021