FOKURDAYAN KAZAN

“Ben çocuğmu şimdi yanıma alıcam, ev bakıyorum buralarda. İki, en fazla iki beş yüz, zor ama Allah büyük. Yakın olalım. Şimdi Sultanbeyli’ de oturuyo,damadın işi Gebze’de diye ama kaynanası, görümcesi rahat vermiyolar. Huzuru kalmadı, nefesi içine kaçtı çocuğmun. Az evvel konuştum telefonla bana sitem ediyor sanki, sesinden öyle anladım, gidemiyorum diye. Ben Kağıthane’de oturuyorum, işim Karaköy’de. Orada bi lokantada yemek bulaşık öyle işler yapıyorum. Her gün iş var, nasıl gideyim de avutayım kızımı. Bebesi 5 aylık, “hiç uyumuyor” diyor, “bıktım artık” diyor, Telefonda sesi geliyor zaten hep ağlıyor çocuk. Doktor “gazlı çocuk bi şeyi yok” demiş ama harap oldu yavrum. Kaynanası, görümcesi aynı mahallede. “Çağır kaynananı, çocuğun ağzını burnunu doyur, altını al, ver kucağına o avutsun, sen git azıcık uyu, dinlen” diyorum. Ama nifakçı çok kaynanası, araları yok, kızım zaten çağırmaz, çağırsa da sırf eziyet olsun diye o gelmez. Hep kendi kızıyla kıyas yapıyor kızımı. Benim kızım açık diye baştan istemediler, asıl mesele o. O kazan fokurduyor hala. Oğlunu da dolduruyor. Diyomuş ki “benim kızım da doğurdu 10 gün kaldım yanında sonra hanım gibi evime döndüm, tek başına misler gibi bakıyo çocuğuna. Apalak gibi kucaklara sığmıyor çocuk” diye laf çalıyormuş yani kızım için. Ben de konuşuyorum valla sağda solda gitsin kulağına diye “onun kızı şanslı patron kocası var, benim kızım gibi işçiye varmadı” diyorum. Kutu fabrikaları var damadının. Kendi oğluna laf çalıyorum yani anlasın diye. Benim kızım kuğu gibi 20 yaşında doğurdu, onun kızı gibi 35 yaşında kunlamadı. Sonra maşallah camız gibi kendi kızı, bi yürüyo toprak sarsılıyo valla. Durumu da var, evinde etekçisi, kötekçisi.. Tabii rahat rahat büyütür çocuğunu, bi eli kaymakta, bi eli bekmezde. Benim kızım senin kızınla bir mi, üflesen uçacak söğüt dalı gibi kız, zağrif, narin. Yıprattılar ama çocuğmu, alıcam şimdi buraya yanıma, ev bakıyorum İşte. Artık damat buradan nasıl gider işe o artık kendi bileceği bi şey” İstanbul/2021