EVSİZLİK

“ismim R. 70 yaşındayım. Malatyalıyım. İstanbul’a askerlik için geldim, geliş o geliş kaldım burada. Ailemin çoğu Malatya’da. 10 çocuğum vardır belki. Yarısı burada yarısı Malatya’da. Çalıştım o zamanlar tabii. Aşçılık yaptım, konfeksiyonda çalıştım. Çok çalıştım. Ama artık çalışmıyorum, çalışamıyorum. Zaten 70 yaşında hasta adama kim iş verir? Evsizim. İstanbul’un her yeri vıkıl vıkıl evsiz kaynar benim gibi. Gelen geçen bakar bize. Kimi para, kimi yemek, sigara, kimi de dua verir. Bazen otellerde kalıyorum bazen de hastanelerin acil servislerinde. Oteller de değişir kimisinin geceliği 50 olur, kiminin 80, 100, ona göre kalırsın. Acil servislerde para olmadığında kışın soğuklarda kalırım ama oradan da kovalıyorlar. Dışarı atıyorlar “gidin”diye. Ne yapıcan o zaman, mecbur başka bir kuytu köşe bulursun. Gündüzleri hep buradayım ama. Çocuklarımı, torunlarımı burada görüyorum. Buraya getiriyorlar görmeye. Ama hepsi hayırsız çıktı bakmıyorlar bana. Ben çalışırken hiç para biriktirmedim. Kazandığımı çocuklara, eve gönderdim. Ev bile aldılar gönderdiğim parayla. Hanım da istemiyor beni. O da Malatya’da torun bakıyor. İyi diyorum bak sen torunlara. Ben buradayım ama hep. Gelen geçen fotoğrafımı çekiyor. Sergiye falan koyuyorlar yakışıklıyım diye. Öyle işte, hep buradayım ben.” İstanbul/ 2020