"Hiçbi ortam yoktu zaten dışarıya çıkacağımız oturacağımız falan biz de evlerde toplandık daha çok. Benim hikayem de öyle başladı. Tuba diye bi arkadaşım var Yenisahra’da ayrı eve çıktı. Çok bunalmıştım evde. Aradım İşte Tuba’yı işten “sana geleyim çok kastı ortam, akşam Sinem’le Mert’i de çağırırız” diye. O da “tamam, o zaman sen de anahtar var... Continue Reading →
“ İki buçuk senedir ben Türkiye’de, İstanbul’da. İkona resim yapıyorum, başka resimler de yapıyorum. Athena’da, Fıransiya’da başka başka yerlerde personal sergiler yaptım. 9 tane benim sergi var Gürcistan’da. Şimdi ben burada kahvede garson. Her gun için 130 lira. 1300 tele ev kirası var benim. Benim orda iki çocuk var. 14, 12 yaş. Kiz çocik, oğlan... Continue Reading →
"Bundan önce de satış sorumlusu olarak çalışıyordum. Ama orası çok daha büyük bi yerdi. Çok kalabalık oluyordu. İhracat fazlası çalışıyordu. Üç kişi çalışıyorduk. Bu virüs başladığında çok korktum hemen ayrıldım. Aslında çok acele karar verdim yani çünkü ihtiyacım vardı işe. Hemen 20 gün sonra falan burada işe başladım. Gene asgari ücret ama burada yemek yok.... Continue Reading →
“ Epey eski bi arkadaş grubumuz var. Her zaman görüşemesek de başımız sıkıştığında birbirimizden yardım isteriz, akıl danışırız falan. Geçen gün o gruptan bi arkadaşım İnstagramdan mesaj attı; “ yardıma çok muhtaç bi aile için para topluyoruz. Acil yardım lazım” diye. O arkadaşım da zaman zaman böyle yardımlar yapar biliyorum. Köy okullarına kitap gönderir, kışlık... Continue Reading →
"Ayrıldığımız 5 ay olmuştu. Normal zamanda olsa ben bunu çok takmazdım. Bi şekilde okul, arkadaş çevresi falan aşardım. Ama bu şekilde yani hiçbir sosyal ortam yok, okul yok, sürekli ölüm haberleri alınan ortamda olmadı. İçime kapandım ve içimde sadece o vardı. Başka hiçbir şey yoktu. Hayat bomboş yani. Aslında benden 22 yaş büyük. Yani ablam... Continue Reading →
"Bu seneyi kayıp bir yıl olarak görüyorum. Öğretmenim. Bu sene birinci sınıf almıştım. 20 kişilik sınıftan sadece 7 çocuğun imkanları el verdi ve o çocuklar online derslere katılım sağlayabildi. Bunlar da cep telefonu ile katılabildiler. Yani bilgisayardan, tabletten katılan hiç yok. Benim çocuklarımın çoğunluğu Roman, üç tane Irak’lı çocuğum var, diğerleri de Doğu kökenli çok... Continue Reading →
“ 99 depreminde iki senelik evliydim henüz. Şimdi aradan bu kadar zaman geçmiş olmasına rağmen ne yaşarsam yaşayayım o zamandan çıkardığım derslerle ölçüp biçiyorum. Depremden yaklaşık 15-20 gün önce görümcem ve kayınvaldem evde badana sonrası büyük bi temizlik yaptılar. İşte atılacaklar verilecekler ayrıldı falan. Kayınvalidemin evinde daha hala eşimin ortaokul, lise yıllarında giydiği takımlar duruyordu... Continue Reading →
"Kaan’ı kaybettik. Dördüncü gün entübe edilmiş üç gün sonra da gitmiş. Haberini bize ulaştırdılar. Çünkü sadece bizim telefonumuz vardı hastanede yakını olarak. Apartmandan yönetici olarak ben, bi de hastaneye yatıran Rıza bey beraber gittik. Morgda bize ölüm nedeni olarak bulaşıcı hastalık dediler. Ona göre sarılmış zaten. Özel bi torbanın içine konmuş. Sadece torbanın iki yanında... Continue Reading →
“Benim aylık kiram dört bin. Birikmiş borçlar, ödenmemiş krediler, eşten dosttan alınanlar. Burası küçük bi kahveci. Zincir değil bi şey değil ama biz ortağımla beraber kendimizi çeviriyoduk. İçerde iki, dışarda 4 masam vardı. Burasının artısı tam yol üstü olması, bi de ön kısmının geniş olması. Caddeye inen en geniş ara sokak. Caddede açmaya kalksan bu... Continue Reading →
“Ben aşı vurdurtmıycam, ailemden kimseye izin vermiycem. İsteyen istediğini desin yani benim kimseden akıl alacak halim yok. Bugün bak Biden’ın aslında Kürt olduğunu yazıyorlar. Her şey ama her şey şu gördüğün yol kenarı otundan bu metro levhasına kadar birbirine bağlı. Biden seçiliyo, aşı merkezi yanıyor ve aşıların içinde maymun DNA’sı olduğu anlaşılıyor. Ortam bu. Ve... Continue Reading →
YEDİTEPE'DEN PORTRELER 