"En küçük kardeşimle aramda 15 yaş var. Annem onu çok geç doğurdu. İlk doğduğu günden üniversiteye gidene kadar ona ben baktım. İsmini de Dilek diye ben koydum. Ablası değil annesi gibiydim hala daha da öyle. Çok sevdiğim bi arkadaşım vardı onun adını koydum. Türkiye’nin sayılı üniversitelerinden birinin en istediği bölümünü kazandı. Sonra işte bazı olaylar... Continue Reading →
"Kaan’ı kaybettik. Dördüncü gün entübe edilmiş üç gün sonra da gitmiş. Haberini bize ulaştırdılar. Çünkü sadece bizim telefonumuz vardı hastanede yakını olarak. Apartmandan yönetici olarak ben, bi de hastaneye yatıran Rıza bey beraber gittik. Morgda bize ölüm nedeni olarak bulaşıcı hastalık dediler. Ona göre sarılmış zaten. Özel bi torbanın içine konmuş. Sadece torbanın iki yanında... Continue Reading →
“Ben aşı vurdurtmıycam, ailemden kimseye izin vermiycem. İsteyen istediğini desin yani benim kimseden akıl alacak halim yok. Bugün bak Biden’ın aslında Kürt olduğunu yazıyorlar. Her şey ama her şey şu gördüğün yol kenarı otundan bu metro levhasına kadar birbirine bağlı. Biden seçiliyo, aşı merkezi yanıyor ve aşıların içinde maymun DNA’sı olduğu anlaşılıyor. Ortam bu. Ve... Continue Reading →
"1989 yılının Haziran’ında Silistre’den Türkiye’ye kendi arabamızla yola çıktık. Annem, ablam, babam, ben. Doğduğum büyüdüğüm toprakları geride bıraktım. Şimdi bakınca bi çember çizmişim gibi geliyor. Sabah gün ağarmadan yola çıktık. Üzerinde kahvaltımızı ettiğimiz mavi sofra örtüsünü üzerindekilerle öylece bıraktık arkamızda. Hala o ayrılışı düşününce sabah alacasının içine serilmiş o mavi örtü gelir aklıma. Hiç konuşmadan... Continue Reading →
“En büyük hayalim İstanbul’da tek başıma üniversite okumaktı. İzmir’de çok iyi bir lisede okudum. Karşıyaka’da oturuyorduk. Son senem, yani geçen sene corono yüzünden çöp oldu. Ne mezuniyet töreni yapabildik ne balo. İlk defa bize denk geldi. Okul tarihinde yok böyle bi şey düşünün. Zaten üniversiteye giriş stresi de vardı üzerimizde. Bütün arkadaşlarından, okulundan falan ayrılıyorsun... Continue Reading →
"Ben kendimi insan olarak tanımlayamıyorum artık. Plaza kölesiyim ben. Önceden trafik şu bu tamam, büyük sıkıntıydı ama hiç değilse eve geldiğinde şirketin işi bitiyordu. Ertesi güne kadar mail cevaplayıp, brif almıyordun, gece onda mecbur kalıp powerpoint sunumu seyretmiyordun. Bu covidle beraber evden çalıştığımız için köleliğimiz neredeyse 15-16 saate çıktı. Çoğu gece 24’de bilgisayarı zor kapatıyoruz.... Continue Reading →
“ Babamla annem ayrıldığında ben ilkokul birdeydim. Biz annemle evimizde kaldık, babam Şirinevler’e halamla, babaannemin yanına taşındı. Onu her gördüğümde daha zavallı daha çökmüş bulduğumu hatırlıyorum. Çok içtiğini, hayatını mahvettiğini annemden, babaannemden falan duyardım. Aslında çok iyi bir avukat olduğunu ama kendi kendini rezil ettiğini söylerdi babaannem. Görüşmelerimizden sonra uzun süre kendime gelemezdim. Üstü başı... Continue Reading →
"Bende koca çook.. Üç tane aldım bıraktım, olmadı. Şimdi de daha altı ay evvel rahmetli olan bi arkadaşımın kocası benimle evlenmek istiyor. Çok eskiden genç kızlığımızda bu ölen arkadaşım, eşi, ben ve ilk kocam dördümüz gezerdik. Taaaa yani o zamandan tanıyorum. Ama belki 25 senedir görmedik birbirimizi. Arkadaşımla çok sık olmasa da görüşüyorduk. Şimdi ben... Continue Reading →
"36 daireli apartmanda kapıcıyım. Şimdi adı değişti apartman görevlisi oldu. Bana saçma geliyor ama apartman görevlisi lafı. Kapıcı diyom ben kendime. Utanılacak bi şey değil zaten çok şükür. Benim işim hiç bitmez. Hele cep çıktıktan sonra. Zırt zırt 36 daire 4 dükkan arar. Önceden 10- 15 sene evvel daha cep yokken daha rahattı. Diyafonu keserdin... Continue Reading →
"Nereye, hangi topluluğa girse kendini artist olacak zanneden insanlar var. Benim böyle tiplerle aram hiç yok. Mesela şimdi bu koroda da yaşını başını almış kadınlar hoca için birbirini yiyor. Benim oraya gitme amacım belli. Stresimden kurtulmak, içimde kalmış bazı şeyleri yaşamak. Ben mesela çok faal bi genç kızdım. Şiir olsun, müzik olsun, piyano çalmak olsun,... Continue Reading →
YEDİTEPE'DEN PORTRELER 