KEM GÖZ

“Benim çok şükür derdim yok. Çünkü ben hep azı çok sayarım. Neyim yok demem hiç, hep neyim var derim. O yüzden kimsenin bi şeyini kıskanmam ama kıskanç insandan da korkarım. Var böyleleri. Benim mesela bir tanıdığım var bana geldi mi başım zonklamaya başlar. Hep nazar değdirir çünkü. Aaaa bu yeni mi? Aaa sıklamenin ne güzel açmış? Valla senin çocukların çok hayırlı” filan. Sonra gittiğinde, bakın bunu çok denemişimdir evdeki gümüşler bile kararır. Buna hep şahidim. Kem gözden sonuçta. O gider ben akşama kadar tansiyondan yatarım. İç sarımsaklı ayranı dur gece yarısına kadar. Çok denedim bunu. Bi gün dedim ama “ kardeşçağzım niye benim evime gelip de şunun güzel bunun iyi diyorsun da kendininkileri küçümsüyorsun” diye. Anlamıyor ama. Çünkü bazı insanın huyu böyle. Haaa benim derdim yok mu var olmaz mı? Şekerim var, tansiyonum var. Kocamı gencecik kadınken daha 35 yaşımda kaybetmişim, çocuklarımı tek büyütmüşüm.. Ama hiç vah vah, tuh tuh etmem. Bu öyle değil ama hep ağıtçı kadınlar gibi “ oyum yok, buyum yok, vah vah”. Ondan işte gözleri hep nazar saçıyor. Bak geçen pazartesi geldi sabah kahvesine, dün bütün gümüşleri ovdum, simsiyah olmuşlar çünkü. Sonra bir baktım goncaya durmuş sıklamen dibinden çürümeye başlamış. Eee bunu neye yoracaksın şimdi ? “ İstanbul/2020