GARİPLİK

“44 yaşındayım, işsizim. 10 gün önce annemi defnettik. Ben 10 gündür işte bunu kuruyorum kafamda. Sakatlık, cimrilik ne bileyim zenginlik falan nasıl varsa gariplik diye bi şey de var. Anam garip öldü. Ben de öyleyim. Ama en çok koyan ne biliyor musun? İnsanı en acıtan şey. Kardeşinin söyledikleri. Orada daha camii avlusunda bana ” bana bak defolup gitmeden önce telefonunu vereceksin bana haa” diyor. Yılan gibi tıslıyor. Anamı atmışım sanki ben. Ona getiriyor. Yerim yok yurdum yok. 4-5 senedir sefillik çekiyorum zaten. Nerede yatıp kalkıyorum bilmeden laf sokuyor. Daha mezara koymadan, yapılacak mezarın hesabında aklı. “Telefonum yok” diyorum inanmıyor. El elinde öldü annem. Bana hayırsız demeye getiriyor ama o da bakamamış sonuçta ortaya çıktı. Karım işe girdi demiş yollamış akrabalara. Sonuçta evin, barkın var, yuvan var. Ben gibi her şeyin dağılmış değilsin ki. Ağırlaştığında ulaşamamışlar bana telefon olmayınca. Ben de sanki içime doğmuş gibi İncirli’ye bizim eski bakkalın oraya uğruyorum ne var ne yok gibisinden, işte orada öğreniyorum anamın dün gece öldüğünü, cenazeyi falan. Uzaktan bir akraba vardı, neyimiz oluyor tam da bilmiyorum da ” Çakır haminne” deriz biz, işte onun evinde olmuş vefat. Gariplik işte sonuçta. Şimdi işte bunu döndürüyorum kafada sabah akşam” İstanbul/2020