HATA

“38 yaşındayım. 4 yaşında bir kızım var. Kızım annesiyle yaşıyor. O, 2 yaşındayken daha çok maddi sorunlardan diyelim olmadı, ayrıldık. Bir fabrikada muhasebe biriminde çalışıyorum. Aldığım para asgari ücretin biraz üstünde. Türkiye’de yaşayan pek çok insan gibi benim sorunum da geçinememek. Bundan aşağı yukarı bi 1 yıl öncesine kadar falan bunun benim sorunum olduğunu, aşmanın bana bağlı olduğunu falan düşünüyordum. Yeteneklerim sınırlı, İngilizcem yetersiz, daha atak olmalıyım, performansım düşük galiba, falan gibi, sürekli kendimde eksiklik arıyordum. Hatta eşimle ayrılırken bile ben ailemi geçindirmedim falan diye bayağı bir psikolojik sorunlar yaşamıştım. Şimdi tuhaf belki ama şu Fransa’da sarı yelekliler olayı oldu ya işte o zaman benim kafamda ampul yandı. Yani zaten bildiğim bir şey kabak gibi ortaya çıktı. Yahu dedim Avrupa’nın göbeğinde dünyanın en janti bildiğimiz memleketinde, medeniyetin beşiğinde insanlar geçinemiyoruz diye sokakta. Ve ne oldu devlet geldi bütün kolluk gücüyle harşşşşş diye üzerlerine bindi di mi? Ne verdi Macron taleplere karşılık? Havayla cıva di mi? Haaa o zaman şunu anladım; 1.’si kapitalist sistem sürdüğü müddetçe ister burada, ister medeniyetin göbeğinde olsun bizim gibiler hep yarı aç gezecek. 2.’ si de ne biliyor musun? Belki tuhaf gelecek, aşırı gelecek ama bence devlet dediğin şey vatandaşın hayallerini ezecek kadar güçlü bir yapı olmamalı. Şimdi ben hafta sonları kızımı aldığımda onu bir avm’ye götürüp onun istediklerini yapabiliyorsam, işte sinema olsun, oyuncakçı olsun mesela bunlar. Sonra döner çok seviyor, işte bir pilav üstü döner yedirebiliyorsam kendimi iyi hissediyorum. Açmaz burada bence işte. Ben de diyorum ki o zaman hata bende değil! Hata sistemde. Hata kapitalizmde. Çünkü bizi hayatın en asgarisine mahkum eden durum bu. Benim düşünce şeklim bu işte.” İstanbul/ 2020.