DİLARA

“İstanbul’u sevmiyorum. Şu anda böyle hissediyorum. Yarın gidebilirim yani.. Burada doğdum. 41 yaşındayım. Hep burada yaşadım ama içim buz kesti artık. Aslında İstanbul’la da değil sorunum. İnsanlarla. Bohçasını kapan burada. Kültür yozlaşması yaşanıyor. Alt kültür üst kültürü kemiriyor. Kusura bakmasın kimse ama öyle. Her alanda böyle. İşte bir haftadır bunu bizzat yaşıyorum. Nasıl yaşıyorum; En hassas olduğum konu üzerinden yaşıyorum. Apartmanın bahçesinde baktığım kediler var. Daha doğrusu kedi var. Üç kediydi ikisi bir aydır ortada yok. Bu da mesela midemi bulandırıyor. İki kişi bu kedilerle, dolayısıyla benimle uğraşıyor. Mama tabaklarını kırıyor, atıyor mukavvadan yaptığım evler yok oluyor. Bir hafta önce de işte son kalan dişi kedim Dilara kayboldu. Hiçbir yere gitmeyen bir hayvandan söz ediyoruz. Elimdeki anahtar sesini duyduğunda koşan bir hayvandan. Yer yarıldı içine girdi. Yok her yer kedi çişi kokuyormuş, yok paçalarına değiyormuş da, yok namaz kılan insanlarmış da bilmem ne. Ben de “namaz kılarken çiş bulaştığını düşündüğün pantolunu niye çıkarmıyorsun madem?” dedim. Ertesi gün Dilara kayboldu. Günahı boynuna diyorum gene de ama içim rahat değil hiç. Apartman içine girmez zaten o değil onun derdi hayvan olmasın. Maksat bu. Maksat kötülük. İzah da ettim. Mecbur değilim ama ettim. Dedim “ben Dilara’yı eve alacağım, evdeki hasta kedimin iyileşmesi bekliyorum.” Beş kedim var evde. Sonuçta hasta olan 12 yaşında bir hayvan. Arka bacağından kist alındı. Şimdi iyileşene kadar huzursuz olmasın. Ama yok oldu Dilara. O akşamdan sonra yok oldu. Onlar bir şey yaptı kesin. Yoksa gidecek hayvan değil. Bütün sokakları aradım yok. Bakalım inşallah dönecek. Ölmediyse, dört bacağının üstündeyse dönecek.” İstanbul/2019