MARAZ

“Ben her zaman yardımsever bi adam oldum. Yapım öyle. Eşimden ayrıldık gene ben onun dostuyum. Ama beni kullanılmak sinirlendiriyor. İki sene evli kaldık ama her tür desteği düne kadar verdim. Kanserdi zaten tedavi görüyordu. Tümörleri için bitkisel bi karışım istedi. Yani bu ilaç öyle piyasada olan bi şey değil. Ben bunu araya dostlarımı sokarak buldum. Bi kısmını da ben ödedim, öyle şık bir jest. Tamamen beyin reseptörlerini harekete geçirerek vücutta ifrazat, virüs, tümör falan atan bi ilaçmış bu. Bulan da rica etti sağda solda duyulmasın diye. Kanser ilacı değil yani bu ama iyi geliyor bi şekil. Terkib zaten ama dünya para. 2000 dolardı aldığımda şimdi artmıştır tabii. Yarım ağız bi teşekkür sadece. Bekledim hani kullansın belki sonra “ aaa çok iyi geldi Allah razı olsun” falan der diye. Bunu bekliyor insan. Sonra bu 6-7 ay sonra o ilacı temin eden arkadaşın benden ismini cismini almıştı, arıyor “ ilaç çok iyi geldi pette tümörlerim küçülmüş çıktı, 7 kutu istiyorum, sen onları alış fiyatından ver bana, ben onlara daha yükseğe satıcam, bu işi beraber yapalım.” Kafaya bak! Bi de arkadaşım diyo ki “telefonda yalnız değildi arkadan sesler geliyordu” diyo. Ben de aradım “kızım sen mal mısın? Zekan yok mu senin? Bi daha ne beni, ne arkadaşımı arama, başımızı belaya sokacaksın” dedim. Bu şimdi sağda solda “ölürsem sebebi V.’dir. ilaçlardan ona yüzde vermiyorum diye beni tehdit ediyor, ilaçlarıma ulaşmamı engelliyo diyormuş.” Yani bu “iyilikten maraz doğar” lafı boş değilmiş. Ama 50’i geçtik anca öğrendik o başka.” İstanbul/2020