NASIL OLACAK?

“Ben Gürcü, 59 yaşındayım. Benim teyze öldü 14 gün oldu. Ben bakıyor ona hep. Yemek, tuvalet, temiz olsun ama öldü. İyi aile, güzel aile ama iş bitti. Ben şimdi işsiz. Yaş vardı çok, hastalık vardı. Yok bu virüs gelmedi önce hastalık vardı onda. Yaş 89 öldü. Ben işsiz şimdi. Virüsten kimse iş yok diyor. Almıyorlar. Yok virüs bende ama almıyor kimse. Kutaysi’de benim aile hepsi. Yollar kapalı hep. Nasıl gitmek olsun benim için? Kaldım burada ama iş yok, virüsten. “Corona var, corona var!” hep öyle herkes şimdi. 2500 bi de haftalık 50 lira alıyordum. Benim oğlan evli, iki çocuk var onun Gürcide ama iş yok. Her şey var Gürcistan’da her şey. Araba var, televizyon var, tablet var, domuz jambon var ama iş yok, para yok. Hiç iş yok. Fabrika yok hep kapandı. Genç kadınlar Avrupa’da ama ben istemedi İstanbul’dan başka. Ben gönderdi hep Kutaysi, oraya benim çocuk, benim torun, benim yaşlı anne. Oğlan benim öğretmen orada. Ama çok az para, bi şey yapmaz o para hiç. Ev için, kredi için daha çok lazım. Torunlar okuyor. Okul için. Ama şimdi ben bakıyordum teyze öldü. Yaşlı öldü, hasta öldü onun için. Virüsten değil. Ama şimdi iş yok. Kalacak yer yok, para yok. Ben kaldım şimdi burada. Benim arkadaşlar var Gürci. Onların ev var Kumkapı ben şimdi orada yatıyor ama para yok benim hiç cep. Soruyor hep, her yer, dükkan, lokanta, yemek yerler için, hasta için, çocuk için ama her şey bitti şimdi virüsten. Gitmek olmuyor, nasıl olacak ben bilmiyor. Ne zaman gider virüs kimse bilmiyor. Oğlan orada, torunlar, yaşlı anne hep evde, hapis, iş yok orada, Kutaysi’de, para yok. Ben 3 yıl burada, teyze baktım, o anneye baktım, çok güzel hep baktım ama öldü. Şimdi kaldım burada nasıl olacak ben bilmiyor.” İstanbul/2020