HERHANGİ BİRİ

“31 yaşındayım, 8 yaşında zihinsel ve bedensel engelli bir oğlum var. Oğlum doğduktan 9-10 ay sonra yani durumun değişmeyeceğini gördükten sonra eşim çekip gitti. Önce Kazakistan’a gitti iş kuracağım diye şimdi Rusya’ya geçmiş. Bilmiyorum pek görüşmüyoruz. Çok çok az haber alıyoruz zaten. Artık eşim demek de, oğlumun babası demek de istemiyorum ama ne diyeceğimi bilemiyorum. Ben kayınvalidem ile oturuyorum, birbirimize kenetlendik. Zaten en başından beri aramızda hiçbir gerginlik olmamıştı. Çok sakin, tevekkülü ve görüp geçirmiş bir kadın. O olmasaydı bambaşka olabilirdi. Kötü manada tabii. Ben oğlumdan engelli maaşı alıyorum, kayınvalidemin de emekli maaşı var o şekilde geçiniyoruz. Zaman zaman isteyen olursa evlere zeytinyağlı dolma, börek, içli köfte, çeşitli mezeler falan yapıyorum. O da bir şekilde katkı oluyor. Beni oğlumun durumu kadar çevrenin tepkisi de çok üzüyor. Öyle bir acıma görüyorsunuz ki sanki siz zavallısınız yani. Sanki en kötü şey sizin başınıza gelmiş, yaşarken ölmüşsünüz gibi davranıyorlar. “Vah vah vah, Allah yardımcın olsun” falan filan. Bunlar beni daha çok üzüyor. Ben de biliyorum durumumun zorluğunu ama dayanmaya, hayattan zevk almaya bakıyorum. İlk anladığınızda tabii ki yıkım oluyor, psikolojiniz bozuluyor, ölmeyi istiyorsunuz falan ama hayat bir şekilde geçiyor yani. Zaman size kabul etmeyi öğretiyor. Sevinç de var hayatın içinde, heyecan da, ne bileyim umut da var anlatabiliyor muyum? Bi de ” kocana yakınlık göster, eve bağla da bi sağlam çocuk yapıver” diyenler var. Bu da beni bitiriyor. Kadın olarak değeriniz doğurduğunuz çocuğunuzun sağlamlığı ile ölçülüyor yani. Nasıl diyeyim tam anlatabiliyor muyum bilemiyorum ama sanki çocuğunuz engelliyse ikiniz birden biyolojik atıksınız. Öyle bakıyor toplum, çevre. Ben en çok herhangi biri olmak isterdim. Çocuğu sağlıklı olan herhangi biri. Güzel, çirkin, akıllı, zengin, fakir farketmez. Bu bence yani benim durumum en zoru. Çünkü hayatta olduğunuz sürece bu dertle yaşayacaksınız. Ben işte 8 senedir bunu becermeye, moralimi sağlam tutmaya çalışıyorum. En büyük desteği de kayınvalidemden görüyorum. Ne yazık ki oğlu annesi kadar güçlü olamamış işte maalesef. İşte onun torunu, benim oğlum, neticede ikimizin de canı. Bi şekilde yaşamaya çalışıyorsunuz yani.” İstanbul/ 2020