TÜKENMİŞLİK

“Şu an içinde bulunduğum durumu en iyi anlatan kelime tükenmişlik. Raporum pazartesi bitiyor. İşe başlıyacağım için şimdiden soğuk terler döküyorum. Daha ne kadar katlanabilirim buna bilmiyorum. Aslında işle ilgili şu yüzden diyebileceğim net bir şey yok. Daha genel şeyler, bu yüzden de kolay bir çözümü yok. Ama orada olmayı sevmiyorum. Tuhaf bir şekilde bana kendimi güvende hissettirmiyor çalıştığım ortam. Bir yerlere gelmek için tırmalayan, seslerini, enerjilerini yüksek volüme ayarlamış kartondan insan topluluğu. Ben o kadar yırtıcı, o kadar kontrollü ve hırslı değilim. Enerjim daha düşük ayarda. Ancak gerçek kişilerle, samimi duygularla bir ilişki kurabiliyorum. Bu yüzden o büyük binaya girdiğim anda kalbim çarpmaya, avuç içlerim terlemeye başlıyor. Bazen o kadar sert ve hızlı çarpıyor ki kalbim, gömleğimin ya da kazağımın altından belli olacak diye korkuyorum. Böyle olunca da kendimi beceriksiz ve işe yaramaz hissediyorum. Ve muhtemelen öyle de görülüyorum. Neredeyse işten atılmayı bekliyorum. Ev ve araba kredimiz olmasa aslında bir saniye bile düşünmem. Ama şimdi pazartesi gidip istifamı versem kocamı yarı yolda bırakırmışım gibi geliyor. O durumda bütün maddi yükü onun omuzlarına atmış olurum. Oysa işten çıkarılırsam bu benim yaptığım değil, benim başıma gelmiş bir şey olur. Kocam benim hayattaki en büyük şansım. Yedi yıllık evliyiz. Çocuk sahibi olmayı hiç düşünmedik. İki küçük köpeğimiz var. Akşam metrodan indiğimde evime, eşime, köpeklerime kavuşacağım için kendimi dünyanın en şanslı insanı gibi hissediyorum. Sanki büyük bir felaketten kurtulmuş gibi. Ama ertesi gün yine işe gitmem gerektiğini düşününce kalbim sıkışmaya başlıyor. Bu ekonomik krizde sırf bu duygusal sebeplerden dolayı işten çıkmak istemek büyük şımarıklık bunu biliyorum ama, işte.. Borçlarımız bitene kadar iki yıl daha dayanmam lazım. Buna mecburum.” İstanbul/2019