SEVİNÇ

“Son bir haftadır ayaklarım yere basmıyor sevinçten. Sağlık sorunum vardı. Ailemde anneannemde bağırsak kanseri vakası vardı. Hem o yüzden hem de bazı sıkıntılarım yüzünden kolonoskopi olmam gerekiyordu. Çok sıkıntı yapmıştım nasıl olacak, işte ilaç içiyorsun falan ya. Çok şükür oldum bitti. Hiç öyle tasalanılacak şey değilmiş. Güzel haberi de aldım, temiz diye. Ondan zaten bir ferahladım nasıl böyle dünya açıldı gözümde çiçek gibi. Çok şükür. Sonra evvelki gün de gönlüme göre kiralık ev buldum. 2500 TL ye. Eski apartman, asansörsüz. Üçüncü kat ama olsun. Aydınlık, Işıl Işıl bir ev. Kaporasını da verdim. Valla tertemiz. Hiiç öyle badana boya filan da yapmayacağım. Duvarları sildirip yerleşeceğim. Biraz banyoydu tuvaletti oraları kazırım, oldu işte tamam. 4000 liradan başlıyor yeni evlerde kiralar. Verilecek gibi değil. Eski ev de zor buluyorsun. Yenilerde balkon yok, avuç içi kadar salon, oda bilmem ne. Ben eski tuttum. Üç odaymış birini salona katmış ev sahibi. Yayla gibi salon. Üç tane kocaman penceresi var. Mutfağı yepyeni. İki tane de balkonu var. Tam gönlüme göre. Bir de hepsinden güzeli eski kiracı bir büfeyle masa bırakmış giderken ki öyle böyle güzel değil. Antika. Ben çok severim öyle şeyleri. Ev sahibi ister al kullan, istersen attırayım dedi. “Aman” dedim “sakın ha! ben bayıla bayıla kullanırım”. Valla öyle derler ya ; “ayaklarım popoma vuruyor” diye, işte aynen öyleyim. ” İstanbul/ 2020