YOLCULUK

“Ben hayatın bir yolculuk olduğuna inanıyorum. Bindiğimiz ve ineceğimiz durak belli ama ara istasyonlar tercihe bağlı. Ben, şu anda ara istasyonlardan birindeyim ve bir tercih yapmam lazım. Bunu hissediyorum ancak henüz karar vermedim. Şu aşamada önümdeki seçenekler belli aslında. Üç yıllık evliyim ve iki yaşında bir kızım var. Ben öğretmenim. 8 ay önce eşim işten çıkarıldı. Bu süreçte bir de ev kirası vermemek için kayınvalidemin evine taşındık. Zaten yalnız yaşıyordu bu yüzden geçiş sürecinde hem onun için hem de bizim için iyi olabileceğini düşündük. Ama öyle olmadı. Alttan alta aramızda olan gerilim aynı evin içinde yaşadıkça iyice su yüzüne çıktı.  Sürekli bir iğneleme, küçümseme hissediyorum. İşte laf çarpmalar, kızım sana söylüyorum gelinim sen anlalar falan. Sanki evin içinde rekabet halindeymişiz gibi saçma bir durum var. Ama beni en çok rahatsız eden şey eşimin sessiz kalması, hiç görüş bildirmemesi. Kendi pozisyonunu ortaya koymasını bekliyorum. Aslında bunu da defalarca konuştuk ama durum değişmedi. Ben bunun da bir tür şiddet olduğunu düşünüyorum. Şiddet olması için illa dayak, küfür falan olması gerekmiyor bence. Benim bu kadar mutsuz olduğumu görmesine rağmen ses çıkarmaması da bir şiddet bana göre. Beni umursamıyor yani. Bu durumda ben de önümüzdeki tayin döneminde tayin isteyip İstanbul’dan ayrılmayı düşünüyorum. Manisa’ya annemlerin yanına dönmek gibi bir planım var. Ekonomik anlamda da, annesinin baskısından kurtulmak için de tek çözüm olarak bunu görebiliyorum. Çocuğuyla ve benimle olmak istiyorsa bizimle gelir. Yoksa, olması gereken neyse o olur. Ama dediğim gibi bunlar şimdilik düşünce aşamasında. Henüz ne eşimle ne de kendi ailemle bunları paylaşmadım. Ama 2020 senesinin benim açımdan büyük bir değişiklik getireceğini hissedebiliyorum.”  İstanbul/ 2019