KRALİÇE VE FUTOGRAFLAR

“İsmim Takuhi. Ermenice’de kraliçe demek. 6 oğlandan sonra doğduğum için babam Takuhi koymuş adımı. Öyleydim de kraliçesiydim evin. Bi dediğim iki olmazdı. Bu ev 100 senelik, babam satın almış ilk. Böyle bakımla ayakta tutuyoruz. Dış cephesi, taşları, kapı kolları o zaman neydiyse şimdi de o. Üç katlı İşte böyle sefer tası gibi. En alt kat o zaman dükkan değildi ama, kiracılarımız vardı. Aileler yani. Bir ev gibi olurduk senelerce hepsiyle. Tık tık süpürgenin sopasıyla vururdu Anjel. Kahve koydum demekti o İki tık. Kalmadı şimdi hiçbiri; ne o insanlar, ne o komşuluklar… Şimdi en son tekeldi işte alt kat. Rezil etmiş çıkmış. İçim sızlıyor görünce. Ben bu evde doğdum, burada büyüdüm. Üst kattan orta kata gelin geldim. Babam bana verdi bu orta katı, kraliçem ocağımın ortasında otursun, gözümün önünde olsun dedi. 78 yaşındayım. Kalmadı kimse. Abilerim de gitti. Eşim de 5 sene önce…. Bi başıma kaldım. O zamanlar böyle değildi tabii buralar. Kadırga, Kumkapı, Fatih.. buralar nezih muhitlerdi. Ben şimdi 10 senedir Kartal’da oturuyorum. Eskisi gibi değil ki buralar ne yapayım. Ama buraya ayda bir, iki geliyorum. Bazen bi rüya görüyorum, bu evin içindeyim, nasıl uyanıyorum? böyle hasret dolu ama burnum sızlıyo sanki. O zaman atlıyorum Marmara’ya geliyorum. Bu katı, eskisi gibi gelinlik evimmiş gibi tutuyorum. Kiraya falan vermiyorum. Bi duvarı boydan boya futograflar yaptım. Hepsi duvarda. Babam, abilerim, yayam, mamam. Kim geçmişse hayattan.. Geliyorum oturuyorum karşılarında, bazen onlar anlatıyor ben dinliyorum, bazen ben anlatıyorum onlar dinliyor. Yaşlanınca demek ölüler dirilerden daha yakın oluyormuş insana.” İstanbul/2020