YEŞİL IŞIK

“Ayrıldığımız 5 ay olmuştu. Normal zamanda olsa ben bunu çok takmazdım. Bi şekilde okul, arkadaş çevresi falan aşardım. Ama bu şekilde yani hiçbir sosyal ortam yok, okul yok, sürekli ölüm haberleri alınan ortamda olmadı. İçime kapandım ve içimde sadece o vardı. Başka hiçbir şey yoktu. Hayat bomboş yani. Aslında benden 22 yaş büyük. Yani ablam dahil kimseye, bi tek arkadaşıma bile normal gelmiyordu ilişkimiz. İşte “seni sadece kullanıyor” falan. Ama bi saniye bile aklımdan çıkmadı, hep rüyalarımda görüyordum. Bu bi kitap var Tuğçe Işınsu’nun. Ona rastladım bi sosyal ortamda. İnsanlar anlatıyor yaşadıklarını. Hemen gittim kitabı aldım. Orada bi ritüel var. Watsupp ritüeli. Hemen onu yapmak istedim. Orada onunla yaptığınız Watsupp yazışmalarını açıyorsunuz ve gözlerinizi kapatıp onun sizi aramasını niyet edip, kalbinizden bi yeşil ışık çıkarıp ona yolluyorsunuz. Sonra özel bir duası var onu okuyorsunuz . Ama ben ayrıldığımızda her yerden engellemiş, bütün yazışmalarımızı silmiştim. Ritüeli yapmak için Watsupptan tekrar ekledim. Ama gece üçe kadar ancak ritüeli yapacak sakinliğe geldim. Kitap elimde, kalbim böyle boğazımda atıyor sanki. Sonunda İşte gece üçe yirmi vardı yoğunlaştım yeşil ışığı yolladım ve duayı ağlayarak okudum; “ Bismillahirahmanirrahim elif beyne kulubina ve asleh zate beynina vehdina.. “ diye. Ritüeli yaptım ama bana yazacağından hiç umudum yoktu. Atan kalp var ya pembe onu yollamış yanına da “cici kız sonunda engelimi kaldırdırdıysa aferin ona” demiş ve alkış göndermiş üç tane, sonunda da gözleri kalpli gülen surat. O kadar çok açıp baktım ki ezberledim artık. Böyle günde belki 50 kere falan açıp bakıyodum. Ama ablam ona da kulp buldu. “Kuzusu ayağına gelmiş kurt gibi yazmış” dedi. Sonra “ salak!! duayla, yeşil ışıkla ne ilgisi var engeli kaldırdığını gördü atladı hemen” falan dedi. Böle hep kafamı allak bullak ediyor. Ama bundan sonra kimseyi dinlemiycem. Oldu yani. Olmayacak şey oldu. Şimdi 26 gündür yeniden beraberiz. Kendimi yeniden doğmuş gibi hissediyorum” İstanbul/ 2021