DEDİYDİ DERSİN

“Aparman görevlisiyim. 18 senedir aynı apartmandayım. İki oğlum var, eşim ev hanımı. Büyük oğlan, bu yıl iki yıllık okuldan, pazarlama bölümünden mezun oldu. Askere kilosu var diye almadılar. “20 kilo ver öyle gel” demişler. Ama pek demiyo dışarda, kilosunu biraz fazla kafaya takıyo. Sordular mı astımın var ondan almadılar askere diyo. Benim çalıştığım apartmanın hemen karşı köşesindeki apartmanda amcam kapıcı, yanımızdaki apartmanda da kardeşim. Bu sene amcam emekli oldu Sancaktepe’ye taşındı. Orada bi apartmanımız var. Hepimizin bi dairesi var. Daha tapumuz yok ama yakında çıkacak inşallah. Epey bi uğraştık, işte araya birilerini falan koyup amcamın çıktığı apartmana benim oğlanı kapıcı koyduk. Kapıcı dairesi oranın daha geniş, bayağı iki oda bi tane böyle sofa gibi bi ayrı kısmı var. Askere alırlarsa yerine ya küçük oğlan bakacak, ya da hanım. Bana, bizim apartmanda bazıları şimdi duymuş oğlanı kapıcı yerleştirdiğimizi “Muhsin niye gencecik üniversite mezunu oğlanı kapıcı yaptın? yazıktır” diyolar. Biz sevinçten lokma döktük onlar “yazıktır” diyor. Niye döktük? Çünkü benim şimdi Caddebostan’da sahile iki adım, iki dairem var yani. Kiram yok, elektrik paramız, su paramız, yol paramız yok. İşin de evin de aynı yerde. İstersen iki servis arası evinde yat dinlen. Bundan daha büyük sosyetelik olur mu? De ki oğlanı başka işe koydum. İş yok ya.., hadi bulduk var say; Ne alacak? En çok en çok asgari ücretin biraz üzerine alacak. Yollarda zebil olacak, ev kirası, yakıtı, suyu derken cebinde parası kalmayacak. Artık devir değişti. Bunu ama zenginler daha geç anlıyo, bizim gibilerin aklı daha keskin oluyo. Bak mesela eskiden bu garsonlar mesela hep köyden gelmiş, okumamış kimseler olurdu. Şimdi ama bak, üniversite mezunu, şehirli çocuklar gapışıyo garsonluk için olsun, kuryelik için olsun. Kapıcılık da öyle olacak iki, üç seneye gapış gıymet gidecek. Dediydi dersin” İstanbul/2020