YARDIM ÇIĞLIĞI

“ 2018’in 3. ayında göğsümde bi kitle bulmamla hayatım değişti. Meme kanseri ameliyatı oldum. Ardından lenflerime sıçradı. Koltuklarımdan 16 lenf alındı. 21 kür kemoterapi gördüm. Sol kolum iptal artık. %69 engelli raporum var. Hem hareket güçlüğü içinde olmam, hem bağışıklık sistemimin zayıf olması bu pandemi koşullarında beni ekonomik olarak çok büyük zora soktu. Dolabımda erzağım, temizlik malzemelerim hiçbir şeyim yok. Üç aydır ev kiramı veremiyorum. Önceki gün ev sahibi tehdit ve küfürle evden çıkmamı istedi. Gidecek hiçbir yerim yok. Başvurmadığım hiçbir yer kalmadı. Babamdan aylık aldığım için hiçbir sosyal yardımdan yararlanamadım. Şu an her tür ekonomik yardıma muhtaç haldeyim. Babam eski milletvekili. 1987 yılında ben 13 yaşındayken vefat etti. Ondan 950 lira aylık alıyorum ama yetmiyor. Eyüp’te oturuyorum. Ev kiram 1300 lira. 950 lira aylık neye yetsin? Annemle aramız hiçbir zaman iyi olmadı. O yüzden hem sağlık hem de ekonomik sıkıntılarımda yanımda değil. Hastalığımdan önce Yeşildirek’ten, Merter’den, Mercan’dan tekstil ürünleri alıp satıyordum. Evde örgü, boncuk dizme yapıyordum ve bi şekilde ele güne muhtaç olmadan hayatımı sürdürüyordum. Ama şimdi evde yemek yaparken bile ayakta kalamıyorum, kolumu kullanmadığım için el işleri de yapıp satamıyorum. Artık canıma tak etti. Bütün sosyal medya hesaplarımdan yardım çığlığı atıyorum. Tivitırda oturup bütün yardım veren kamu ve tüzel kişilere yazıyorum; “ne olur bana yardım edin!” diye. Erzak, temizlik malzemesi ve üç aylık kiramın ödenmesine ihtiyacım var. Ev sahibim artık “boşalt evimi!” diye tehditlere ve hakaretlere başladı. Evden çıkarılırsam nereye gideceğim? Kimsem yok! Annem beni evine istemiyor. Ara sıra gittiğimde pişirdiği yemeği bile vermeyen “sen yiyeceğine çöp yesin!” diyen bir anne. Böyle bir anneye sığınabilir miyim?… İlk evliliğinden olan çocukları ve torunlarıyla bi sorunu yok ama sebebini bilmediğim bi şekilde beni istemiyor, sevmiyor… Eşim uzun yıllar önce öldü. Ne sığınacak bi yerim ne de gidecek bir kimsem var. Ne yapacağımı nereye başvuracağımı bilmiyorum. Yardım çığlığı atıyorum artık. Sabah bu sorunlar yumağına uyanmak bi işkence oldu artık benim için. Çünkü çözemiyorum. Bittim tükendim artık. Yardımlara ihtiyacım var, birilerinin beni de görmesine ihtiyacım var.” İstanbul/2020