26. KATTAKİ RAPUNZEL

“En büyük hayalim İstanbul’da tek başıma üniversite okumaktı. İzmir’de çok iyi bir lisede okudum. Karşıyaka’da oturuyorduk. Son senem, yani geçen sene corono yüzünden çöp oldu. Ne mezuniyet töreni yapabildik ne balo. İlk defa bize denk geldi. Okul tarihinde yok böyle bi şey düşünün. Zaten üniversiteye giriş stresi de vardı üzerimizde. Bütün arkadaşlarından, okulundan falan ayrılıyorsun ne partileme, ne kurtları dökme, ne küçük bi veda organizasyonu.. hiçbi şey… Böyle bi dönem de bi daha olmaz, öyle bi şanssızlık yani. Sonra yaz sonu İstanbul’da çok istediğim bölümü kazandığım belli oldu. İlk tercihim dişçilikti, o olmadı ama mimarlık da istediğim bi bölümdü. O zaman işte bayağı bi sevinç yaşadım annem babamdan ayrı İstanbul’da olucam, işte belki yurda yerleşirim, belki arkadaşlarımla ev tutarım falan diye epey bi heyecan yaptım. Ailem de zaten “ tamam kızım, nasıl istiyorsan öyle yap, hakettin, üniversite en güzel zamanlardır” falan diyordu hep. Yaz sonu her şey düzelecek gibiydi yani. İkinci dalga virüs falan olayları da daha gündemde yoktu. Sonra önce babamın İstanbul merkezli görevlendirmesi geldi. Önümüzdeki 5-6 sene İstanbul’da çalışacağı kesinleşince ailece İstanbul’a taşınma kararı alındı. Babam yabancı bi şirkette üst düzey yönetici. Yani İzmir’den ayrılıp, benim yıllardır yalnız okurum İstanbul’da diye kurduğum hayal yalan oldu. Sonra bana “tamam üzülme, sen istersen yurda çıkarsın, istersen ayrı eve, hayal kırıklığına uğrama” dediler. Ama ben kayıt yaptırdıktan sonra zaten virüs patladı, ne yurtlar açıldı, ne de ev tutacak arkadaş buldum. Sınıfımda kim var kim yok onu bile bilmiyorum. Maslak’ta babamın şirketinin tuttuğu 26. kattaki rezidansta ailemle birlikte internetten üniversiteye devam ediyorum. Bütün arkadaşlarım İzmir’de kaldı. Burada kimseyi tanımıyorum, okulumu bi kere görebildim. Derslerde hocalar maket falan yapmamızı isteyince, projemiz olunca bi koşu en yakındaki Koçtaş’a ya da Bauhaus’a gidip kartondu, yapıştırıcıydı, aydıngerdi alıp tekrar 26. kattaki odama dönüyorum. Kuledeki Rapunzel gibiyim.. Etrafımda sadece boşluk var.. Sadece boşluk. Hiç böyle bi üniversite hayatı hayal etmemiştim. Yani kurduğum hayallere bak, olanlara bak..Sosyal medyada virüsün mutasyona uğradığı, daha süreceği haberleri falan gelince dünya başıma yıkılıyor sanki.. Böyle bi gençlik harcanması görülmedi daha… Geçen senem, lise mezuniyetim, üniversitedeki ilk senem ziyan oldu, önümüzdeki seneler de böyle mi geçecek?” İstanbul/2020