ENDÜSTRİYEL TIP

“Bi boşluğun içinde gibiyim. Babam kısa bi süre önce kanserden vefat etti. O zamandan beri yaşamın mı ölümün mü dost olduğunu sorguluyorum. Sona gelinmişse ve çare yoksa orada ölüm dosttur bence, yaşam değil. Ama sağlık sistemi öyle bi organize olmuş ki seni mezara sokmayacak yani illa damarında serum, karnında torba seni yaşatacak. Burada kimseyi suçlamıyorum, sadece mantalitenin yanlış olduğunu anlatmaya çalışıyorum. Yani bi hasta vardır mesela covid, mesela kaza geçirmiş ya da ne bileyim midesi hasta, onu yaşat, yaşatmak için ne gerekiyosa yap. Ama 87 yaşında son evre kanser bi adamın ne ümidi olabilir yaşamak için? Onun huzurla ölmesidir tıbbın işi bana göre. Bu da tıbba girer yani, tıbbın konusudur. Ama bizde tıp her yaşta her hastalık sahibi insanı yaşatmaya zorluyor. Sanki ecel yokmuş, ölüm yokmuş gibi. Yani tam da anlatamıyorum ama mesela babam kanserden ağzında, burnunda midesinde, kolunda hortumlarla öldü. 87 yaşında son dönemde bi adamı hastanede yaşatmak için zorlamak o insana da ölüme de saygısızlık bana göre. Bu adam ölecek belli. Üç gün fazla yaşasa ne olacak. Ama endüstriyel tıp denilen bi şey var bu bence modern Azrail. Bırakmıyo insan ölsün. İlla oradan buradan bi şey sokacak, kalp masajı yapacak, yok boğazını delecek yok son ana kadar radyoterapi de denensin diyecek, su alacak şu bu bilmem ne. Kaç tane böyle hasta gördüm babamın hastalığı boyunca. Bu nasıl bir anlayış benim aklım almıyor. En son artık görüyorum tansiyonu iyice indi hemşire falan çağırmadım. Bi acısı yok belli. Artık dünya değiştirmesinin zamanı gelmiş o da belli. Yanımda kız kardeşlerim vardı baktım onlar çok farkında değiller, hemen sigara içmeye yolladım bahçeye. Çünkü bıraksam hemşire çağıracaklar sonra bi sürü müdahale. Belki Kalp masajı yapacak, iğne yapacak, serum şu bu.. Yani bu yaşta ve sonuna gelinmiş bir hastalıkta bu kadar zorla bi yaşatma dayatması olmamalı. Huzurla ölümün de bi ilmi olmalı bana göre.” İstanbul/2020