TELAŞ

“Geçtiğimiz hafta Cuma günü işte çok yoğun bir gündü. Biraz da gerginlikler oldu falan, hem yorgunluk hem tatsızlık vardı üstümde. Acayip hayaller kuruyorum eve gideyim vurup kafayı yatıcam, pazartesi sabahına kadar evden kafamı bile çıkarmıycam diye. Tam bunları düşünürken, daha otoparka girmeden annem aradı “ baban üç gündür çok halsizdi, midesi bulanıyor, başı dönüyordu ama ben telaş yapma diye sana söylememiştim, şimdi bi baktım ateşi 37,5 olmuş” diye. Tabii böyle telefon alınca aklınıza coronodan başka bi şey gelmiyor. Ben Kozyatağı’nda oturuyorum, annemler Pendik’te. O trafikte nasıl gittim bilmiyorum. Hemen özel hastanede test yaptırdık zaten doktor kan değerlerini görünce şüphelendi hemen diğer testler yapıldı ve tomografiye aldı. Sonuç maalesef tahmin ettiğimiz gibi covid çıktı. Ciğerler komple buzlanmış. Babam 84 yaşında, annem 76 yaşında. İkisi de risk grubu diye neredeyse hiç çıkmadılar dışarı. Hele babam sadece kısa yürüyüşler ve apartman içinde komşulara çıktı sadece. Sonucu aldıktan sonraki süreç hastane bulma telaşıyla geçti. Doktor ayrı, ablamla ben ayrı kanallardan yer bulmaya çalıştık ve ancak nüfuzlu, çevresi olan bi arkadaşımızın kanalıyla Sancaktepe Hastanesi’nde yer bulduk. Ben önceden “çok yoğun hastaneler” denilince abartı var diye düşünüyordum ama meğer durum sandığımızdan da daha ciddiymiş. İnsan böyle hayati durumlarla karşılaşınca gündelik hayat sorunları öyle ufak gözüküyor ki gözünüze. Bi saat önce dert yaptığınız gündelik şikayetler çocuk oyuncağı gibi kalıyor. Babamı yatırırken mutlaka refakatçi de istediler. Bu da mesela karar vermeniz gereken çok önemli bi durumdu. Kim kalacak yanında? kim covid olma riskini alacak? Babam için çok zor hastahane bulduğumuz için hemen ablamla, annemin refakatçi olmasını uygun bulduk. Çünkü babamla şu ana kadar en yakın temaslı olan annemdi. Eğer refakatçi de annem olursa annemin de Allah korusun covid olma durumunda hiç değilse hastahane aramayız, orada tedaviye alınır hemen diye düşündük. Şu an 5. günümüz ve babam tedaviye çok güzel cevap verdi. Son Pcr testi negatif çıktı. Gerçi doktor hala göğüste yoğun miktarda virüs var dedi ama iyileşme yolundayız yani. Bir sonraki testin sonucuna göre herhalde ne zaman taburcu olacağımız netleşir. Tabii burada en büyük pay doktorundan hemşiresine, hasta bakıcısına, temizlikçisine kadar bütün sağlık personelinin. Ne kadar özverili ve büyük hayati risk altında çalıştıklarını görünce çok duygulanıyor insan.” İstanbul/2020