Z ÖFKESİ

“Bize umut edecek bi şey bırakılmadı yani. Benim kuşağım için söyleyebilirim bunu. Z kuşağı şöyle Z kuşağı böyle. Ucube gibi bahsediyorlar bizden. İnsanımsı gibi bir türüz sanki. İnsan olacakmışız da olamamışız gibi. B*ktan bi dünya kaldı bize. Gündelik hayattan tut, iklim, çevre gibi global sorunlara dek “hadi ama bak şurası da güzel” diyecek bi şey yok. Eskiden benim iki kuşak öncemde yani babanemler, annenemler falan şimdi bakınca böyle çiçek gibi dev güzel yaşamışlar. Bakıyorum mesela anneannemle dedem ikisi de çalışmış, biri öğretmenlik diğeri de avukatlık yapmış bi yazlık, bi kışlık bi de arabaları olmuş. Üç çocuk yapmışlar. Annemler üç kardeş. Üçünü de okutmuşlar. Gel oradan benim bi kuşak önceme annemle babama onlar mesela daha iyi eğitim almışlar. İkisi de ODTÜ mezunu ama sadece bir kışlık bi de araba alabilmişler bi de tek çocuk yani beni dünyaya getirmişler. Arabayı mesela 6-7 senede bir değiştirdiler, yurtdışına tatil yaptılar sık sık, beni ilkokuldan sonda hep özel okullarda okuttular. Ama mesela bir kuşak öncelerine göre ekonomik olarak alt levila düşmüşler. İkinci çocuğu yapmadılar, bu imkanları ona sağlayamayız diye. Anneannemler’in evi Şişli’nin göbeğinde yani o zamanların şehir merkezindeyken annemler ancak Küçükyalı’dan alabildi. Benim ailem Türkiye şartlarında hem ekonomik hem sosyal olarak iyi şartlarda olmasına rağmen, yani ben böyle bi bagajla gelmene rağmen benim bu birikimlere ulaşma şansım sıfır. Çünkü sistem daraldı artık. Bi kere iş yok. Arkadaşlarımın çoğu ya işsiz ya da kendi kapasitelerine göre düşük işlerde çalışıyorlar. Benim mesela bi tane Felsefe mezunu, master yapmış arkadaşım Getir’de valelik yapıyor. Oturup hakemli dergilere makale yazacak kapasiteye sahip çocuk motor sırtında ömür tüketiyor. Bi başka arkadaşım üç kuruşa çeviri yapıyor. Onda da parasını düzenli alamıyor. Müzisyen arkadaşlarım hoparlörlerini, mikrofonlarını satıyorlar kira ödemek için. Bu sistem covidden sonra da düzelmez çünkü bize dünyanın posası kaldı. Al kutuplara bak! Kutup ayılarına bile normal hayat yaşama imkanı kalmadı. Buz yok buz!! Ben mimarlık okudum. Bana önerilen en baba iş bi vitrifiyede asgari ücretin biraz üstünde parayla haftanın 6 günü plan çizmekti. Uymadı, çünkü bu sömürüye dayalı sisteme yem olmak istemiyorum. Çalışmamak daha onurlu geliyor. Bu umutsuzluk da değil aslında bu öfke. Bize bırakılan hayata öfke.” İstanbul/ 2020