ANNELİK HALLERİ

“10 ay önce ablamın bebeği oldu. Doğum sonrasında toparlaması uzun sürdüğü için o süreçte yanlarına taşındım. Eşi zaten uzun yol çalıştığı, daha çok Rusya tarafına teslimat yaptığı için yalnız da kalmamış oldu. Zaten çok yıprandı. Uzun bi doğum oldu. Son anda normal doğumdan sezaryene döndü iş. Sonrasında dikişleri iltihaplandı, tansiyon problemi falan da yaşadı. Yani ben olmasaydım hem çocuk hem ev işi çok zorlanırdı. Annem de yakın ama epilepsi problemi olduğu için otomatikman devre dışı kaldı. Oğlumuz çok tatlı, güleç bi çocuk fakat son zamanlarda çocukla ilgili de gerilim olmaya başladı aramızda. Bebeği de alıp dışarı çıktığımızda herkes beni annesi zannediyor. Dün mesela dolmuşla teyzeme gittik. Şoför bana “annesi sen paşayı kucağına al, arabasını da kilitleyip kapının yanına alalım” diyince ablam hemen sinirli sinirli “annesi benim, o değil!” Dedi. Genellikle böyle oluyor hep beni annesi zannediyorlar çünkü ablam dediğim gibi doğumda çok hırpalandığı için kilo alamadı. Daha beteri hamilelikte aldığını da verdi. Şimdi çocuk desen dersin yani, ip gibi, 36 beden bol geliyor. O yüzden de bence kimse onun annesi olabileceğini tahmin etmiyor. Bu yüzden ben bi buçuk yaş küçük olmama rağmen daha büyük duruyorum. Ama ablam sürekli bunu kafasında kuruyor. Benim daha kolay yedirmemi, uyutmamı falan bile takmış durumda. Önceki akşam çöpü çıkarırken karşı komşunun köpeği de kapıdaydı, köpek havlayınca çocuk deli gibi ağlamaya başladı. Ablam aldı mesela kucağına susturmak için, çocuk kollarını bana uzattı, ben alınca sustu ancak. Böyle ufak şeyleri de takıyor. Surat asıyor, durduk yerde ağlıyor falan. Beni yani artık kendi yerini alıcam diye mi kıskanıyor, çocuk bana çok düşkün ondan mı çözemiyorum. Bi de kocası da coronodan Özbekistan’da kaldı yani kaç aydır, ondan da iyice bana sardı. Püre yediriyorum mesela oğlana, “çok dolduruyorsun kaşığı boğacaksın çocuğu” diye bağırıyor. Gece kalkıp mama veriyorum, ertesi sabah “katı yapmışsın kabız oldu çocuk işte kaka yapamamış” diye bağırıyor. Yani yardımım da hora geçmiyor artık. Ben de annemin yanına dönmeye karar verdim. Öğlen eşyaları toplayıp erkek arkadaşımı aradım; “beni annemlere bırakır mısın? “ diye, duymuş salondan ağlaya ağlaya geldi, “ madem en ihtiyacım olduğu zaman bırakıyorsun bundan sonra hiç gelme” diyip valizlerle beraber beni kapının önüne koydu. Böyle acayip bi durumun içindeyim şimdi. Nasıl davranacağımı ne yapacağımı bilmiyorum.” İstanbul/2020