ROŞTO

“ 10 gün önce oğlum işe girdi, benden sevinçlisi yok. Okulu bütün yalvarmalarıma rağmen bırakmıştı zaten. İş bakınıyordu epeydir. Kapalıçarşı’da bi arkadaşı vardı onun sayesinde aynı yerde işe girdi. Haftalık 300 lira artı oradaki esnaf lokantasında öğle yemeği. Rodajlamaya, golda mal götürüp getiriyormuş para yatırmaya, almaya falan gidiyormuş şimdilik. Aman oğlum dedim “ kuyumcudaki toz bile değerlidir, çok dikkatli ol, kimsenin güvenini sarsma, sana verilmeyene al bunu şuraya koy, buraya götür demedikleri hiçbir şeye elini sürme sakın” dedim. İyice her gün tembih ediyorum. “Biliyorum anne merak etme” diyor. Patronun adı da oğlumun adıyla aynı olduğu için çok sevmiş oğlumu. “Gel bakalım Hakan otur yanıma, sana yüzük yapmayı öğreticem” diyormuş. Çok hevesli, “anne öğrenicem hepsini” diyor. Kapalıçarşı’nın ortamını da sevmiş. Bi de daha şimdiden bütün esnafa kendini sevdirmiş. Sabahları bi sevinç kalkıyor ki “ işe gidiyorum” diye.. Benim de içim rahatladı. Bi ikimiziz zaten. Ben bi güzellik kliniğinde çay ocağı, temizlik, bazen karşılama öyle işe bakıyorum. Asgari ücret alıyorum ama bi tek benim kazanmamla olmuyordu. Yeni yetme çocuk, üst baş istiyor, gezme istiyor, cep telefonu istiyor, marka ayakkabı, saat istiyor. Şimdi “ilk iki ay sadece kendime çalışıcam, üstümü başımı yapıcam anne” dedi. “Tamam oğlum ne istiyorsan, içine ne siniyorsa paranın yettiğini al” dedim ben de. Yok çünkü üstünde başında doğru düzgün bi şey. Ayağında bi spor ayakkabı var, yırtık pırtık, tabanları aşınmış. Bi de öğle yemeklerini çok sevmiş “ anne hiç bilmediğim yemekler varmış. Roşto diye bi yemek var, elimin ayası gibi etin yanında ezme patates var bayıldım” diyor. İlk dört gün hep ondan yemiş. “Sen de Roşto yapsana evde” diyor bana. Ben de oğlum orada doyasıya ye ben görsem bile tanımam Roştoyu dedim.” İstanbul/ 2020