BOŞANMA AŞAMALARI

“Boşanmak kağıtta kaldı bizde. Boşandık ama tam boşanmayı başaramadık. İki çocuk var bi kere.. Yani onlar için iletişimimiz tabii devam ediyor edecek de.. Ama ilişkimiz çok yara almış onun artçıları asıl depremden beter. Her konuşma çabamız karşılıklı itham, sitem, bağırış, öfke vs öyle. Gerçekten kendimi çok yorgun hissediyorum. Bazen denk geliyor bir iki gün bi iletişim olmuyor ancak o zaman kendime geliyorum. Çocuklar 7- 11 yaşında. O bakımdan kendilerini kurtardılar diyorum. Ama mesela okul kayıtları, işte tatil, hafta sonu planları, ya da İPad kullanımı bile laf sokma, eskiyi deşme, “senin yüzünden, babalık yapsaydın” vs vs, suçlamalar falan. Oğlan da kız da tam bir bilgisayar bağımlısı. Üç dört hafta önceki olayda mesela sorun buydu. Başlarını kaldırmadılar ekrandan. Bunu mesela “ Ayşın çocukların ders dışı İPad kullanımlarına sınır getirelim” dedim diye “güneş alevden bi toptu dünya ondan koptudan” başlıyor işte; “evde çocuklarınla olsaydın çocukların böyle olmazdı, aile açığını ekranla kapatıyorlar, ben suçlu değilim, suçlu sensin!” falan filan. Bu iletişimsizlik büyük sorun. Bi sorun da beraber yaşadığım kız arkadaşım. Hafta sonları çocuklar bana gelince ilk başlarda sorun olmuyordu gayet güzel anlaştılar. Beraber ödev yaptılar, film izlediler, kurabiye pişirdiler, Eda takı yapıyor, onunla beraber boncuk falan dizdiler hatta. Her şey iyiydi yani ama şimdi “O evdeyse çocukları yollamam çocuklar onunla beraber olmak istemiyorlar” diyor bana. Çocuklar da değişti şimdi “Eda ablayı evde istemiyoruz” diyorlar. İyi de nereye gidecek Eda? Eda’nın evi orası. Gündüz dışarda arkadaşlarıyla vakit geçirdi falan diyelim ama yatmaya tabii evine gelecek. O da problem. Geçen hafta Pazar akşamı bu kriz yaşandı mesela. Gece 8 gibi Eda geldi, ikisi birden banyoya kapattılar kendilerini. Sonra kızım “giiiiitttt” cep telefonunu fırlattı Eda’ya. Eda’da yüzüne gelmesin diye elini siper edince küçük parmağına çarpı, morardı şişti falan. Bu sefer suçunu bildiği için kızım deli gibi ağlamaya başladı. Titreyerek ama tepinerek falan. O ağlayınca oğlan da başladı. Hadi gece yarısı çocukları aldım sakinleşsinler diye önce arabayla dolaştırdım, dondurma yedik falan. Ama eve dönelim diyince daha beter gerildik. Sonra mecbur eve Bomonti’ye döndük eşyalarını topladık Fenerbahçe’ye annelerine bıraktım. Ertesi gün ikisi birden “ artık sana gelmek istemiyoruz” diye mesaj atmışlar bana. Arıyorum açmıyorlar falan. Annelerini arıyorum “ sen çocuklarının kıymetini bilmediğin sürece yüzlerini göremeyeceksin” diyor bana. Bunlarla uğraşıyorum işte. O yüzden ben artık “boşandım” demiyorum “hala boşanma aşamasındayız” diyorum. Çünkü bunun başka adı yok.” İstanbul/ 2020