BAFA GÖLÜ

“İçimde ölen bi şey var. İnsan mı hayvan mı orasını bilmiyorum. Kendimi bildim bileli aşağı yukarı böyle. Ama 30’dan sonra iyice yerleşti. Evliliğim bu yüzden bitti. Kızımı da iki seneden fazla oldu aramıyorum. Şubat doğumlu, iki senedir Ocak’tan itibaren onun doğum gününü nasıl kutlayacağımı, nasıl arayacağımı, sürpriz yapacağımı düşünüyorum sonra o gün geliyor bütün gün uyuyorum. Yapamıyorum. Boşanırken velayeti babasına bıraktım. Ne verebilirim ona? Hiçbir şey. 7 yaşındaki bi çocuğun ihtiyacı olan ne var bende? Ona daha çok zarar veririm. Psikolojisine yani. Bana da iyi gelmiyor onu görmek. Dağılıyorum, kendimi suçluyorum; “anne bile olamadım doğru düzgün, ailemi dağıttım” falan kafamda bin tane şey. Hayat bana ağır geliyor. Bulaşık yıkamak, alışveriş yapmak hepsi.. Annemle yaşıyorum mesela o da hırpalıyor aslında. Çünkü hep; “bugün daha iyi misin? Neden kapandın gene?” Falan hep böyle. Zaten her şeyi kendime bağlıyorum. İnternette bi olay okuyorum mesela işte bu da başıma gelebilir, ya da yolda birileri konuşurken biriyle ilgili kötü bi şey duyuyorum, mesela “ iyice dağıtmış kendini” ya da “ telefonu duymamış” hemen bunu kendimle ilgili yorumluyorum. Ben de kendimi dağıttım işte daha beter olabilirim, çok önemli bi telefonu duymayabilirim gibi. Ben bunların benimle ilgili olduğunu, benim halkımda konuştuklarını zannetmiyorum sadece seyrettiğim,duyduğum, okuduğum her şeyin kendimle ilişkisini kuruyorum. Majör depresyon tanısı aldım. “Seni etkileyecek her şeyden uzak dur, kendini koru” dedi psikolog. Bi de “vakit geçirmek için ansiklopedi oku orada duygusal bi şey yok, hem vakit geçirirsin hem de yeni şeyler öğrenmek iyi gelir, zihnin dinç kalır” dedi. Fakat onda da “Bafa Gölü” maddesini geçemedim. Şöyle yazıyor Bafa Gölü için; “Geçmişte Ege Denizi’nin parçasıyken alüvyonlarla denizden kopmuş, denizden kilometrelerce uzakta bir sığ göl olarak kalmıştır, dibi alüvyon ve balçıktır.” Ben şimdi bunu okuduğumdan beri kendimi Bafa Gölü’yle özdeşleştiriyorum. Ben de öyleyim insan denizinden kopuk, içim hep balçık. O güzel denize de kavuşamam artık. İçimdeki balçıkta ne var ? İnsan mı, göl canavarı mı? korkularım mı? .. niye böyleyim bilmiyorum.” İstanbul/ 2020