DÖNDÜREMİYORUM

“Dükkan kiram 2500 tele, ev kiram 900. Aslında İkisi de uygun sayılır ama artık döndüremiyorum. Zaten dükkan mahalle arasında küçücük bi yer. Çay kahve kurabiye servisim var ama hastalıktan beri işler durma noktasında. Bağkurumu ödeyemiyorum, sigortamı yatıramıyorum. 3 Ay kapalı kaldığımızda da yardım falan alamadım. Bugün mesela üç kişiye servis yaptım şu ana kadar. Ve hepsi çayı kahveyi karton bardakta istedi. Çünkü herkes hastalanmaktan korkuyor. Bu da artık bu işi yapamayacağım demek. Kışın hastalık artarsa kimse gelmez. Ben de şimdi organik gıdaya yöneleyim diyorum. Bi soğuk dolabı, bi de dondurucu alıp dükkanın konseptini tamamen değiştireceğim. Organik ürün satışına başlıycam. Bi yerle anlaştım bal, kaşar, gravyer, pekmez, tandır ekmeği öyle şeyler getiricem. Param da yok aslında borçla harçla yapıcam, elimdeki son kurşunu atıcam işte. Başka çarem yok, geçinmek zorundayım. Ayrıldığım eşim o kadar çok borç takıp başka kadınla yemiş ki, peşime düşmeyen bi tane bile banka yok. Benim kredi kartlarım, maaş kartım hep ondaydı. Bi sürü işte de ben ona kefil olmuştum. Ben, beraber olduğu kadın beni arayana kadar farkında değildim. Üç sene beraber yemişler, para bitince kadın vicdan yapmış ağlayarak beni arıyor. Üstelik de uzaktan akrabamız. İşleri bozuk toparlamaya çalışıyor diye düşünüyordum. Meğer beni gırtlağıma kadar borca batırmış. Hangisine üzüleyim aldattığına mı, taktığı borca mı, kadının yakınım olduğuna mı? Sonra düşündüm hepsine birden üzülmek uzun sürecek, çok gözyaşı dökücem, hırpalanıcam, bi de elime bi şey de geçmeyecek. İyisi mi işe koyulayım, hırsımı oradan alayım dedim. Hala düşmedim, ayaktayım, hala tırnaklarımla tutunmaya çalışıyorum. Şimdi dükkanı çok basit bi tadilatla raflı hale getiricem. Girişteki iki masayı kaldırıp soğuk dolabını koyucam. Artık herkes sağlığının derdine düştü ya o yüzden organik ürün satışı tutar diyorum. Bakalım görücez..” İstanbul/ 2020