DÜĞÜN PLANLARI

“Annem için hayattaki en kıymetli şey hep erkek kardeşim oldu. Babamla ben onun için hiçbir zaman önemli olmadık. Kardeşim 4 yaşındayken anneannemin balkonundan, ikinci kattan kafa üstü düşmüştü. Bi süre hastanede yattı. Durumu kritik falan demişlerdi, o zaman annemin kardeşim ölecek diye bütün psikolojisi bozulmuştu. Belki o korku içinde kaldı bilmiyorum. Bu sene kardeşim Aralık ayında evlenecek. Şimdi annemin bütün derdi kardeşimin evini düzmek, düğününü yapmak. Ben 17 senedir bankada çalışıyorum, o zaman bu zaman hep birikim yaptım. Şimdi işte mevzu benim altınlarım. O zaman maaşımla çeyrek alıp atıyordum kenara. Her ay olmasa bile kötü gün için bi diğer ay mutlaka alırdım. Böyle değildi tabii o zaman çeyrek altın. İlla tutturdu “şimdi altın yüksek bozduralım Ömer’in eksiğini gediğini kapatalım, düğünde takılanlardan sen verdiğin kadarını alırsın” diye. Ben buna yanaşmak istemiyorum. Neticede bunlar benim emeğim ama iki üç aydır bundan başka bi şey konuşulmuyor evde. Ben de “anne şimdi kimse altın falan takmaz bu fiyattan, taksa da en çok gram takar, belki azarsa hastalık, düğün müğün de olmaz, hem takılsa bile Buse razı olmaz. Niye versin kız altınlarını” diyorum. Bu sefer de “o zaman altın düşünce ben sana aynı sayıda öderim” diyor. Bi şekilde istiyor yani vazgeçmiyor. Zaten Bakırköy’de dedemden kalan evden kiracıyı çıkarıp kardeşimi oturtacak oraya. Bu da gücüme gidiyor. Orada mesela benim de payım var ama bana hiç sormadan bu planlar yapılıyor. Kiracı Ekim ortası çıkacak sonra evi tadilata sokacak. “Sıfırlıycam ben orayı oğlum için” diyor. Ben de “anne ben Ömer’in salon takımını, televizyonunu alırım, bi de düğün salonunun parasını öderim, başka da bi şey yapamam” dedim diye üç akşamdır bana sofraya tabak bile koymuyor. Çay aynı şekilde. Ben gidip kendim alıyorum çayımı. Düşmanıyım sanki. Babam hayatta olsaydı benim hakkımı kesinlikle yedirmezdi ama erken gitti. Bu kadar evlat ayrımı benim aklım almıyor. ” İstanbul/2020