YALAN

“Köpek enikleri zabaha kadan zın zın zınılıyo. Ben marazlıyım. Tansiyonlarım var, midemde yara var, kalp hastasıyım. Adamın da şekerden bacağı kesildi yatıyo içerde. Ne uyku var ne bi şey. Anaları gidince bi vıkılama dutturuyolar. Hoşt diye bağırıyom, teee o ileriye terlik atıyom iniltileri bitmiyo. O ikinci gatta örtmen bi garı var o getirdi ben biliyom. Görmeye görmedim ama öle işleri o yapıyo. Dizi dizi süt kabı bahçenin önü. Kaç kere ben dedim fare geliyo diye. Öle bakıyo g*tünü sallayıp gidiyo. Biz burada şimdilik duruyoz. Adam hastaneye deyi geldi, virüzden galdıkk. Oğlum oturuyo asıl. O da gurbette galdı bu hastalık belasından. Açılmadı kapı Batum’dan. Belki Rusya’dan gelecek o vakit götürecek bizi memlekete. İstanbul’u bağışlasalar durmam zaten. Adı batsın! ne insanı insan ne havası hava. Şimdi enikleri torbaya goyup atmış olan ben oluyom o garıya göre. Ne biliyo? Kim görmüş? Hem atsam kime hesap vericem? Gelmiş zabahılan alacaklı kimin kapı vuruyor. “Polise diycem, para kestiricem size” diye.” Orduyu tümeninden topla getir polis eksik kalır” dedim. “Kamera görmüş” diyo bana. Zabahın alacasında neyi seçsin kamera? Yalan diyo.” İstanbul/ 2020