BENİ BIRAKMA

“Oğlum 6 yaşında. O benim rahminde büyümedi ruhumda büyüdü. Evlat edinme kelimesi bana çok itici geldiği için bu kelimeyi kullanmak istemiyorum. Edinmek sanki bi mala eşyaya sahip olmak gibi çok çirkin bi kelime bana göre. Ben her zaman, kendimi bildim bileli anne olmak istedim. Annemin arkadaşlarının bebekleri için falan yalvarırdım “ne olur bana bırakın, ben bakarım” diye. Ama hayat bana bu şansı değil de bence daha büyük bi şansı verdi ve oğlumun annesi oldum. O zamanki erkek arkadaşım hiç bu kafaların adamı değildi. Bir aile kurmak çocuk yapmak falan ona çok uzaktı. Ben tek başıma çıktım yola. Başvuru yaptığım günün akşamı çok büyük kavga ettik ve ayrıldık. Bana söylediği şey; “ben başkasının çocuğuna bakamam” oldu. İyi ki de gitmiş. Onun bunalımları bizim oğlumla kurduğumuz yuvanın üstüne çökecekti yoksa. Kurum, beni arayıp “gelin” dediğinde duyduğum heyecanın tarifi yok. Dört aylıktı ve kesinlikle benim oğlumdu. Benim parçamdı. Gördüğüm anda bunu bütün ruhumla hissettim. O dönem 1,5 sene kadar ailem de bana sırt çevirdi. Niye böyle bi şey yaptığımı anlamadılar ve kabullenmediler. Babam mirastan reddetmekle tehdit etti. Annem “bizi rezil erttin” dedi. Bu nasıl oluyor hala anlamadım ama neyse. Biz birbirine çok sıkı bağlarla bağlı anne oğuluz şimdi. İki kişilik çok güzel bi ailemiz var. Benim tek sorunum oğlumun çözemediğimiz gece kabusları. Küçüklüğünden, işte rüya görüp anlatabildiği zamandan beri rüyasında benim onu terk ettiğimi, karanlık bi sokakta bırakıp gittiğimi görüyor ve çığlık çığlığa ağlayarak uyanıyor. Çok uzun süre sakinleştiremiyorum. Resmen “beni bırakma beni bırakma” diye ağlamaktan ya da “ niye bıraktın beni?” diye diye bana vurup, tekmelemekten perişan halde kucağımda sızana kadar bu inleme, ağlama sürüyor. İki uzmanla görüşme pek işe yaramadı ama bu yaz başı görüştüğüm bir diğeri bunun oğlumun bebeklik travması olduğunu söyledi; “Muhtemelen daha annesinin rahminde bir fetüsken bile istenmediğini, terk edileceğini hissediyordu, içten içe biliyordu ve bu başına geldi,terk edildi. Sizle buluşuncaya kadar 4 ay boyunca annesi tarafından istenmeyen bi bebek olarak kaldı. Bebek de olsa fetüs de olsa bu duygu ona işledi” dedi. Bu bana hem mantıklı geldi hem de bi anne olarak kendimi suçlamaktan vaz geçirdi. Şimdi teşhisi koyunca, ışığı yaranın üstüne tutunca bu kabuslar biraz daha azaldı. Şimdi ona hiçbir zaman onu terk etmeyeceğimi pedagogun yöntemiyle zihnine işlemeye çalışıyorum” İstanbul/2020