YÜK ATMAK

“Bir kadın olarak pazarcılık çok zor bir meslek. Arabam yok mesela o yüzden sattığım takıları çek çekli valizlere koyup trenle otobüsle falan geliyorum pazar yerlerine. Ben aslında 20 yıllık eski bankacıyım. EYT’ye takılanlardanım. Üniversite mezunuyum. Bankacılıkta 20 yılımı doldurduktan sonda inşaat sektörüne pazarlama müdürü olarak geçtim ama orası da batınca pazarcılık yapmaya başladım. 8,5 yaşında bir oğlum var. 4,5 yıl önce boşandım. O yüzden oğluma bakmak, ev kiramı, ihtiyaçlarımı karşılamak zorundayım. Mesela coronadan dolayı üç ay evde kalmak, satış yapamamak çok büyük bir kabustu. Yardım kredisine başvurdum mesela ama onaylanmadı. Bin liralık pandemi yardımını aldım ama nereye yetecek? İki de koli geldi. Makarna, şeker, mercimek falan. Biri belediyeden, diğeri kaymakamlıktan. Ama üç ay neye yetsin? Yetmedi. Evdeki fazla eşyaları, kıyafetleri falan sattım. Şimdi haftanın dört günü pazara çıkıyorum. Atalar, Kartal, Pendik, Erenköy. Sabah yedi buçuk, sekiz pazarda oluyorum. Altı buçuk gibi evden çıkıyorum. Diğer günlerde boncuk, ip falan almak için ya Tahtakale’ye geçiyorum ya da oğlumun, evin, yemekti, alışverişti öyle ihtiyaçlarını görüyorum. Sabahlara kadar da bu takıları yapıyorum işte. Bakın ellerime pense sıkmaktan, mal taşıyıp kaldırmaktan hep nasır içinde. Ben en çok pazarda tezgahların pahalı olmasından şikayetçiyim. Mesela benimki çok küçük bir tezgah olmasına rağmen çadırıyla beraber 100 lira. Ama biraz daha büyüğü 200 lira. Genelde pazarlardaki çaycılar yapıyor bu işleri. Yani belediyeden alıp pazarcı esnafa kiralayanlar onlar. Aslında ben evliyken de hayatla tek başıma mücadele ediyordum zaten. Çalışmayan, işi güç peşinde koşmayan bir adamdı, sorumsuzdu. O yüzden şimdi de hiçbir desteği yok, ne çocuğuma, ne bana. Eve giren parada beş kuruşu yoktur yani. O yüzden ayrıldım zaten. İşten atılır, iş bulamaz falan anlarım bu hiçbir şey yapmıyordu. Bütün gün evde yatıyordu. Ben ayrılmakla yük attım aslında sırtımdan. Şimdi gölgesi bile uzak olsun diyorum.” İstanbul/ 2020