ÇIKIŞ

“Ben sıkışık bi Anadolu şehrinde tek çocuk olarak büyüdüm. Annem de babam da eğitimli, maddi imkanları olan ama yine de muhafazakar insanlar. O yüzden tek kurtuluşum bu şehirden çıkmaktı. İşte bu nasıl olur? Görüyordum abiler ablalar okumak için evden ayrılıyorlar falan. Bu bilgiyi işlemişim kafama. Daha ilkokulda bile benim içimin farklı olduğunu biliyordum. 6. 7. Sınıfta akranım oğlanlar kızların bacaklarını görmek için uğraşırken ben kuzenim bi oğlana aşıktım içten içe. Hatta öptüm onu dudaklarından falan. Babam duyunca beni çok azarladı ceza verdi ama konunun üstü hemen örtüldü. Böyle olağan akışın dışında bir yöneliminiz varsa öyle kasaba ahlaklı şehirlerde yapamazsınız. Bana bunu kimse söylemedi ama içimdeki his bana doğru kararlar aldırdı. O yüzden çok çalıştım. Bi de ben öğrenmeyi ders çalışmayı falan seven bi çocuktum. Onun da faydası oldu. Hukuk fakültesini kazandığımı öğrendiğim gün kafesimi parçaladığımı anladım. İstanbul’a geldiğimde tabii bambaşka ortamlar, gruplar falan olduğunu görüyorsunuz. Kimse saklanmıyor falan. Yani bi utanç kaynağı değil eşcinsellik. Siz işte sadece bir lubunya olmaktan ibaret değilsiniz gibi. Başka sıfatlarınız da olabilir. Entelektüel, solcu, avukat, aktivist, hayvansever vs vs. Ama orada bi kimlik inşa etmeniz için bu çıkışlar yoktur. Bu yüzden ben üniversiteyi kazanamamış olsaydım çok farklı, sıkıntılı bi döngünün içine girerdim. Benim aileme karşı kimliğimi koymam bile ancak üniversiteden falan çok sonra 30 larımda oldu. Babamın tepkisinden çekiniyordum ama sadece “ ben tahmin ediyordum” dedi. Hiç beklemediğim şekilde “yardım istiyor muyum?” diye sordu. Annem daha büyük bi tepki verdi. Bence hala aşabilmiş değil. Önce çok ağladı sonra “buna alışmam için bana zaman ver” dedi. 5 seneyi geçti o günkü şaşkınlık ve çaresizliği hala yüzüne yapışmış gibi duruyor. Bizim gibi ülkelerde her birey kapandan çıkış planını maalesef kendi yönetmek zorunda. Ben yapabildim, bunun için maddi imkanım da vardı ortamım da tabii. Ama ya olmayanlar?” İstanbul/ 2020