BİZE Bİ ŞEY OLMAZ

“Benim anam babam gitti. Mezardalar yani. Araba çarptı öldüler. Bana bunlar bakıyo. Onlar kardeş, ben değilim. Bunların anaları, benim anamın dayısı kızı. Orada ilerde kebap ediyolar. Biz buradan girelim diyoz, koymuyolar. Babaylarının malı mı deniz? “Gidin şu iplerin ötesinde girin, boğulursanız da orada boğulun. Benim başımı belaya sokmayın” diyo oradaki abi. İplerin öbür tarafı derin ama, değemiyoz yere. Ben yüzüyom da bunla, şu bilmiyo. Şu kafası traşlı cavlak olan Haydar. Bit yürüdü ona ondan. iskelenin ordaki de Ahmet. Onlar da biliyo ama ayaklarını tam güzel çırpamıyolar. Bi de yosun hep orası, için gicişiyo deyince. “Anan baban yoksa giremen git nerede geberirsen geber” diyo, şu boz kafalı olan adam. “Anam babam ilerde döşekte kebap ediyo” diyom. “S*ktirin gidin çabuk sizin ana babanız da kebap edecek para nerede” diyo. Daş atıyo, terlik atıyo çıkın denizden diye. Sen desene “girsinler” diye de bi kere iskeleden atlayıp, çimip gidek. Bize bi şe olmaz ki, zaten benim ayağım kesildi hızarınan bi şey olmadı, inşaattan düştüm bi şey olmadı. Bunun da babası da dayak attı ona zopaynan gene hiçbi şey olmadı. Şişti azıcık gözü geçti. Bize bi şey olmaz. Geçen geldik orada bi köpek var kulakları disdik, onu saldı o boz kafalı adam üstümüze. Köpekten kaçarken şu tele takıldı göyneği Haydar’ın. Ben zıpladım aştım da o güççük diye kaldı. Köpek bi şey yapmıyo ama biliyom ben, kokluyo sonra gidiyo. Şu şişman kadın da haber veriyo ona “cüzdan, para çalar bunlar, çıkarın hemen dışarı” diyo. Niye çalalım ki abla biz hırkız değiliz ki, biz yüzmeye geldik. Bi kere şu iskeleden atlayıp çimip gidicez. Ana babamız ilerde kebap ediyo zaten onların yanına varıcaz” İstanbul/2020