ŞEFKATLİ KUCAK

“Yahudi olduğumu öğrendiklerinde bana hep “niye İsrail’de yaşamıyorsun o zaman” diye soruyorlar. Çoğu insan bunu antipatik karşılanacağını bilmeden soruyor aslında. “niye İsrail’e gideyim?” diye sorunca da “yahudilerin toprağı orası da ondan” diyorlar. “Benim toprağım, ana vatanım burası diyorum” ben de. 1492’den beri buralıyız biz. 500 senedir buradayız . İsrail nasıl benim vatanım olsun? Benim kız kardeşim İsrailli bi Yahudi ile evlendi ve oraya yerleşti geçmişte. 45 sene önce yani. Ama ne oldu biliyor musunuz? Hep burayı özleyerek yaşadı. Telaviv’de oturmadı aslında kalp olarak hep İstanbul’da oturdu. Ziyarete giderdik hep sorardı misal “ unun kilosu İstanbul’da ne kadar şimdi?” Söylerdim işte “5 lira” mesela. “Burada 20 şekel, ama yine de benzemiyor Türkiye’dekine, tuhaf bi tat var içinde” Ya da “Adalar’a yaz tarifesine geçilmiştir şimdi di mi?” veya “Bak buranın dondurması aynı Damla Dondurma’nınkine benziyor değil mi?” Kurtuluşta’ki Damla’yı söylüyor yani. Ya da “bak bu yol aynı Gümüşsuyu’ndan Taksim’e çıkan yola benziyor di mi? Bu ne demek biliyor musun? Bedenen orada İsrail’de oturuyor, çocukları Telaviv’de okuyor, kendi oranın sokaklarında geziyor ama ruhu İstanbul’da dolaşıyor demek. Neresi o zaman bizim vatanımız? Tabii ki burası, Türkiye. Ablam ne zaman İstanbul’u konuşmaktan vaz geçti biliyo musun? Torunları doğunca. Çünkü artık bu saatten sonra İstanbul’a dönemeyeceğini anladı ve o hayali kurmayı bıraktı. Bi vatana sahip olmak böyle bi şey işte. Hele biz Yahudiler için Türkiye sadece ana vatan değildir, anaların en şefkatlisinin kucağıdır. Bizi İspanya’dan, ölümden kurtarmış bize bi toprak bağışlamış çünkü. Bi de İsrail Türkiye ile kıyaslanamaz bile. Orası toplama bi kalabalık, yapay bi toplum. Burası gibi bi medeniyet değil, ana kucağı hiç değil. Ben bize Yahudi olarak herhangi bi kötü şey, yüzümüze yani söylendiğine hiç şahit olmadım. Ama ne zaman İsrail’le bi sorun olsa basında olsun halkta olsun bize karşı olumsuz şeyler olur. Bunlara çok şahit olduk. Biz ama İsrailli değiliz ki, biz Türküz. Bana nerelisin dediklerinde ben “Türküm” diyorum. Annem de öyle diyordu, dedelerim de öyle diyordu. Ha şimdi gittim mesela diyelim İsrail’e yerleşmeye. Ben orada hiçbir zaman Yahudi olamam. Buradan gidenlere kaç sene geçerse geçsin “Türkler” deniyor orada. Bi de bizim Türkiyemiz başka ya, bi kere daha modern, daha güzel. Buranın meyvesinin sebzesinin tadı bile daha güzel. Hadi onu bırak benim kalbim burada, ölmüşlerimin mezarları burada.” İstanbul/ 2020