KONUMLANDIĞIM YER

“Ben şimdi dost bildiklerinden kaçıyorum. Siz mesela yaşadığınız büyük travmayı anlatıyorsunuz o size “güçlü ol, seni öldürmeyen acı seni güçlendirir” falan gibi acayip klişe bi şey söylüyor. Güya feminist ilerici fikirleri olan biri. Ya bu kadar ruhsuz, bu kadar kamyon arkası yazısı bi cevap vereceksen niye benim derdimi dinlermiş gibi yapıyorsun? Yaklaşık iki senedir çok derin bi depresyon yaşıyorum. Zaman zaman etkisi azalır gibi oluyor ama bazen böyle çarpıyor gene yere. Altı sene beraber yaşadığım, iyi günü kötü günü paylaştığım insanla ayrıldık. Altı senedir evliliğe, aile kurumuna falan saydıran adam ortada doğru dürüst hiçbir sebep yokken benden ayrılıp iki ay sonra gayet geleneksel bi şekilde nişanlanıyo, 8 ay sonra evleniyo falan. Ben böyle inanamıyorum ya, cidden kafayı yememek için aşşşırı gayret sarfediyorum. 6 yıl boyunca aynı evi, hayatı paylaşıyorsunuz, beraber barınaktan köpek alıp ortak çocuğunuz gibi bakıyorsunuz, ölünce mezarı başında birbirinize sarılıp katılarak ağlıyorsunuz, bi sürü acayip hayaller kuruyorsunuz sonra gidip başkasıyla evleniyor, bi yıl içinde baba oluyor falan. Ki bu adam sürekli arkadaşlarımızdan biri nişan fotoğrafı falan atsa “kabile ritüeli” bunlar falan diye ezikleyen bi insan. Sonra çarşaf çarşaf nişan tepsisinin karşında fotolar instada. Yanarlı dönerli önceden kıro dediği düğünlere benzeyen düğün fotoları. Ağzı ayrılacak gülmekten, hepsinde öyle. Facesi instası yıkılıyo böyle fotolarla. Ardından corona, ardından ekonomik kriz. Bittim ben öyle diyim. Ben intihar falan etmediysem sadece kendime acıdığım daha belli olmasın diye. Bu durumda sen dost olarak bana “amaaan amma büyüttün, herkes ayrılıyor” diyosan, beni hiç anlamıyorsun demek. Bi de fiziki koşullarım da mecburen değişti. Bırak o evi ben artık Gayrettepe’de oturamıyorum. Oradan Davutpaşa’ya döndüm. Kendimi konumlandırdığım ne varsa tuz buz. Çöpüm sanki. O yüzden benim artık dostum da yok, sildim hepsini. Bu coronada her gece dua ettim “Allahım al canımı” diye. Ama sabah bi uyanıyorum gene ölmemişim.” İstanbul/2020