YAKUT YÜZÜK

“Ben yengem doğum yapacağı zaman Yayladağı’na gitmiştim. Annemler yollamıştı. Yardımım olsun diye. Orada bi gün komşuyla çarşıya çıktık. Kumaş, düğme, astar falan alıcaz. Ama o arkadaşım nasıl güzel bi kız anlatamam. Zaten ailesi tek salmıyo dışarı öyle güzel. Ceylan yürüyo sanki sokağa çıkınca. Ben o vakit 17 falanım o da 18-19 öyle akranım sayılır yani. Kıpkırmızı da bi paltosu var bakan bi daha bakıyor. Ben de tombulca ufak tefektim. Yani öyle alımlı çalımlı hiç olmadım. Hep beni rahmetli Adile Naşit’e benzetirler. İşte o gün biz çarşıdayken görmüş beni eşim. “ ben bu kızı alıcam” demiş benim için. Askermiş orada. O gün çarşı iznine çıkmış. Bizi takip etmiş oturduğumuz yeri öğrenmiş. Abimlerin balkonu böyle seki gibi iki kademeli sokağa uzanırdı. Akşam çamaşır asıyorum bi baktım haşır huşur bi ses. Yan ağaçta kedi var sandım meğer bu elinde mektupla tırmanmış. Ödüm koptu içeri kaçtım. Ama hiç bırakmadı peşimi. Ben de hoşlandım tabii, gönlüm aktı. Sonra bi gece sözleştik o komutanına söylemiş zaten bi kız var istiycem diye. Geceleyin 10 gibi balkonun altına gelirdi. Abimler odasına çekilmiş olurdu. Bi gece avucuma bi şey bıraktı “ artık senindir” dedi. Bi açtım baktım yüzük. Anası ölürken parmağına takılı olan yakut yüzükmüş. 14 yaşında anası öldüğünden beri o yüzük hep boynuna asılı dururmuş. İşte bak 57 senedir evliyiz aha yüzük hala parmağıma takılı. Altından kestirdim artık parmaklarıma uysun diye ama hala bende yani. Ölesiye bu burada takılı duracak. Ama hep merak etmişimdir benim yanımda öyle ceylan gibi, yabancı artizler gibi, başağa durmuş ekin gibi bi kız varken eşim niye beni seçti diye. Eşim de her sorduğumda “sen yalnız değil miydin o gün ? ben bi tek masmavi paltonla seni gördüm. Sanki gökyüzünü kuşanmış da bi melek çarşının ortasına inmiş gibi geldi bana” der. Ben bunu hep kadere yorarım. Çünkü bunu başka izah edemezsin.” İstanbul/ 2020