“Kızımı kısa bir süre emzirebildim ama sonra sütümü almamaya başladı. Ne yaparsak yapalım emmiyordu. Ağzına değdiği gibi çığlık çığlığa ağlamaya başlıyordu. Sonra annem dedi ki; “sütünü parmağına sür bi tadına bak” Sütümü bi tattım ki bildiğin zehir. Bi damlası bile ağzımı yaktı öyle kötü bir zehir. Meğer içimdeki bütün acı, öfke hepsi sütüme geçmiş. Ağlayamadığım için, matemimi yaşayamadığım için sütüm zehirlenmiş. Çok uzun süre boyunca da o matemi yaşayamadım. Hep çocuklarımı büyütme derdindeydim. En çok büyük kızım etkilendi. En büyük travmayı o yaşadı ve kardeşine karşı öfke duydu. Bundan dolayı küçükken onları kısa süreliğine bile hiç yalnız bırakamadık. Çünkü babası gitti yerine kardeşi geldi. 15-16 yıl sonra aile dizimi denilen bir terapi türüyle tanıştım ve bir dizime katıldım. İşte o dizimde terapist, katılımcılardan birini eşimin yerine koyup ölü gibi yere yatırdı ve ben ilk kez o dramada bağıra bağıra ağladım, onunla konuştum, ona dokundum, ondan hesap sordum, onu ne kadar özlediğimi söyledim ve o yası sanki eşim o gün ölmüş gibi yaşadım. İçimde birikmiş ne varsa dışarı çıktı. Bittiğinde omuzlarımdaki yük hafiflemişti. Büyük kızımla aramızdaki sorunlar da o süreçte azaldı. Hayata karşı öfkeli çok duygusal bi çocuktu. Küçük kızım hep uyumlu bi çocuk oldu ama büyük beni hem çok zorladı, hem de çok yordu. Ama şimdi her iki kızım da kendi hayatlarını yaşayan, meslek sahibi iki yetişkin oldular. Şimdi geri dönüp baktığımda zor bi hayat yaşadığımı ama bundan çok şey öğrendiğimi görüyorum. Demek ki öğrenmem gereken şeyler varmış.” İstanbul/ 2020/ Son.
YEDİTEPE'DEN PORTRELER 
Bir Cevap Yazın