HEMŞİRE ABİM MAKARA

“ Altı, yedi aylıktan beri böyle. Her öğleden sonra iki gibi, apartman kapısının önünde, sağ taraftaki açıklıkta kucağımda, beraber dururuz. Hep aynı yer olacak, daha ilerisi, sol taraf falan değil. Bi de hep solumda tutucam illa. Alışkanlıklarına çok bağlı. Yarım saat orada gelen geçeni, arabaları, karşıdaki simitçiyi falan seyreder. Biraz geciksek miyavlamasından iş yapamam. Artık eve dönmek istediğini belirtmek için apartmana doğru bakıp miyavlar. O zaman teneffüs saatimiz bitmiş demektir. Bi de akşamüstü kışsa küçük odada, yazsa balkonda çay saatimiz vardır. Ben çayla bisküvi atıştırırım mesela o da aynısından ister. Küçük bi tabağa içine azıcık çay koyup bisküvi kırıp mama gibi yaparım, o da onu yer, içer benimle beraber. Ben de alıştım artık. Kediymiş gibi gelmiyor artık bana, dert yoldaşım, hemşirem, abim falan gibi geliyor. Oğlum 7 yaşındaydı aldığımızda. Beraber büyüdüler ama en çok bana düşkün. Zaten kediler insan seçermiş. Evde iki kedimiz daha var ama onlar Makara gibi değil. Kendi hallerinde takılmayı severler. Ama Makara bambaşka. O benle nefes alıp verir adeta. Mesela ben çocukluğumdan beri yazları 2-3 defa besin zehirlenmesi gibi bi şey geçiririm. Kusma, ateş, baş dönmesi falan olur. Geçen hafta gene çok kötü oldum. Sabaha kadar başımı bekledi. Patisini yalayıp yalayıp alnıma koydu, uzun uzun ayak tabanlarımı, ellerimi yaladı. Her hastalandığımda böyle. Ateşimi düşürmeye çalışıyor kendince. O yüzden o benim hem hemşirem, hem beni koruyup kolladığı için abim gibi bi şey. Mesela oğlum, eşim falan ben hastalandığımda Makara gibi başımı beklemezler. Ateşimi ölçüp, ilaç verir sonra işlerine dönerler. Ama Makara sabaha kadar gözlerini bana dikip bekler. Uykusu bile tetikte olur. Kusmaya giderim peşimden gelir. O kadar başkadır benim için. Yani tuhaf gelebilir belki ama o bana nasıl güveniyorsa ben de ona öyle güveniyorum. Bir hayvanla beraber yaşamayanlar bunu delilik zannedebilir ama değil, bu gerçek. ” İstanbul/2020