BEN KİMİM/2

“Tek hatırladığım benden sanıyorum biraz daha küçük bi oğlan çocuğu. Adını hatırlamıyorum ama hep onunla olmak hatta onunla beraber yatmak istiyorum. Çünkü üzerinde yelekte annemin kokusuna benzer bi koku var. Orlon gibi şeftali rengi bir yelek, bugün bile gözümün önünde. Sanki o yelek annem. Niye öyleydi onu bilmiyorum ama. Sonra uzun zaman sonra annem her zamanki neşesi, telaşı ve kahkahasıyla beni almaya geliyor. Bu göstermelik neşe hayatımızın hep içinde. Bugün bile minnetle hatırladığım bana dünyanın en iyi üvey babalığını yapacak, babacığımı bulmuş. Artık Florya’da çok güzel bir evdeyiz. En iyi okullarda okuyorum, 18 yaşımın hediyesi spor bir araba. Sonradan da annem ona geçmişle ilgili ne sorsam hep bu umursamaz neşeyle cevap verecek bana. Başı sonu belli olan, gerçek duygularından bahseden tek bi şey anlatmayacak. Niye ayrıldığı, niye İstanbul’a geldiğimiz, kimlerle kaldığımız, ben yetiştirme yurdundayken nerede olduğunu hiç anlatmayacak. Oysa 6 yaşında öksüz kalmış, üç kardeş üvey anne elinde büyümüş bir çocuk olduğunu biliyorum. Çocukluğunu bile gülerek anlatırdı; “Üvey annem hep ablalarımdan başladığı için dayağa, ben hemen koşup üstüme üç dört tane hırka giyip karşısına öyle geçerdim. O yüzden istediği kadar sert vursun benim canım hiç acımazdı” diye. Bunu o kadar kıkır kıkır gülerek anlatırdı ki yaşadığı çocukluk gözüme daha kötü görünürdü. Sonra mesela ben doğmadan, biyolojik babamla evlenmeden önce, 16-17 yaşlarında doğurup evlatlık verdiği, hayattaki tek akrabası teyzesinin kızının ağzından kaçırdığı bebek meselesi var. Bundan da hiç söz etmezdi, “olmadı öyle bi şey” derdi ama terk edilmiş çocukların yıllar sonra annelerini bulduğu programları hiç kaçırmazdı. Her kavuşmayı el çırparak izlerdi. Bizim annemle aramızdaki ilişki aşk, nefret ilişkisiydi. Hem onu taşımaktan yorgun düşmüştüm, hem de ölecek diye deli gibi korkardım. Şimdi işte annem öleli altı ay oldu ama geride büyük bir boşluk kaldı. Benim annem kimdi? Bu sorunun cevabını bana kimse veremeyecek ve o yüzden ben kim olduğumu hiç bilemeyeceğim.” İstanbul/ 2020/ SON