ARI VIZ VIZ

“Annem babam çalıştıkları için ben üç yaşından itibaren yuvaya gitmeye başladım. O sıralar ailemin iş değişikliği, taşınmamız falan 2-3 tane belki unuttuğum da vardır yani, epey yuva değiştirdim yani ilkokula kadar. Ama hiç sevmezdim yuvaya gitmeyi, biraz da ağlak bi çocuktum. Şimdi mesela bu yıllar sonra benim hayatımın sürprizi gibi bi şey oldu. Ekim ayında eğer gene böyle pandemi falan dağıtmazsa ortamı evleniyorum. Şimdi benim bu yuva hikayelerinin çok önemli bir figürü vardı. Son gittiğim Şişli’deki yuvada, o zaman ben dört falandım işte bir kız vardı adı Eylül’dü. Ben o gelmeden kapıdan içeri girmezdim. Annem beni yuvaya bırakırdı saat sekizde, ben ayakkabıları, paltoları koydukları girişte küçük bir tabure vardı orada otururdum onu beklerdim. Yıl sonunda gösteri olmuştu ben annemin kucağına yapışmıştım sahneye çıkmamıştım sonra öğretmen Eylül’ü yolladı yanıma onun elini tutup sahneye çıktım. “Arı vız vız” mı neydi öyle bi şiirim vardı onu okudum ama Eylül’ün elini de bırakmıyorum yani, vatozlamışım elini. Resmimiz var hatta öyle. Sonra işte büyüdük falan yuva hikayeleri bitti gitti, Eylül de çocukluk albümlerimde yuva fotoğraflarında kaldı. Bu yılbaşını ben evde geçirdim işten çıkarılmıştım falan öyle bi eziklik vardı üstümde. Ertesinde işte geçmiş yılbaşı partilemesi gibi bi ortam oldu. Orada işte 32 yaşındayım yani ilk defa böyle bir kıza acayip yükseldim. Nasıl tatlı, nasıl güzel kalbim mi karnımda atıyor, karnım mı kalbimin oraya çıkmış anlamadım. Bildiğin neandertale bağladım. Konuşucam ağzımdan kelime değil homurtu çıkıyor. Karizmayı falan dağıttık yani abuk sabuk. Sonunda o kız Eylül çıktı iyi mi? Bu şimdi filmde falan olsa ben orada kapatır giderim yani filmi iyi pişirememişler diye. Üstelik biz aynı mahallelerde oturmuşuz bi dönem, hatta ortak bi sürü arkadaşımız çıktı ama bu yaşa kadar karşılaşmamışız nasılsa. İyi oldu ama ya çok güzel oldu yani. İşte şimdi Ekim’de son gösteriyi yapıcaz Eylül’le. Ben gene onun elini vatozlıycam falan. Böyle acayip bi durum yani.” İstanbul/ 2020