FRENK AKITMASI

“Bu bayramı ben iple çektim. Hakikaten 18 senelik evliliğimizde ilk defa coronadan dolayı kocamın sülalesiyle bayramlaşmaya gitmedik. İnsan olsa, kayınvalidemin eli diye bu virüsün elini öpmek isterim. Ben nefret ettim bu bayramlardan bu geçen zamanda. Gitmesi ayrı, sokulan lafları dinlemek ayrı dert. Bayram denilen şey zaten kadınlara eziyetten başka bir şey değil. Ev temizlenecek, yemek yapılacak, o trafiği göze alıp cehennemin dibine kayın sülalenin gönlünü eğlemeye gidicen falan. Köylük yerlerin adetleri bunlar bence. Benim koca tarafım Urfalı. Onlarda bu erkek çocuğu meselesi çok önemli. Benim pırlanta gibi üç kızım onlar için evlat değil. Her bayram çocuklarımla kapıdan gireriz kayınvalidem “gelin gelin Frenk akıtmasının da hakkını veremedin amma” diye karşılar bizi. İşte hep beraber toplanmışız ya bütün aile, diğer gelinler, oğlanlar falan, fırsat bu fırsat ezikler güya. Yani bana düğünde taktıkları akıtmaya işte oğlan doğuramadığım için layık değilmişim diye laf çarpar. Ben kaç kere o ağır gerdaniyeyi onun yüzüne çarpmak istedim Allah bilir. Yapmadıysam kocamın hatırından yapmadım, başka bi şeyden değil. Geçen bayram ama büyük kızımı yemek yerken sofradan kaldırdı “kalk Furkan’a yer ver” diye, işte orada benim ipler koptu. Kızımı kolundan çektim kaldırdım sofradan. Diğer kızları da aldım, eşime “ ateşim çıktı” dedim taaa Başakşehir’den Ümraniye’ye arabasız geldim. Zaten yani gitmeyecektim bu bayram. “Ne olursa olsun” dedim, “gitmem” dedim. Benim kızım 16 yaşında, ortanca eltimin oğlu daha 5 yaşında. Ama erkek ya! İşte o sofraya geldiğinde kızım ona yer verecekmiş güya. Çocuklarım da artık büyüdü yani her şeyi anlıyor, görüyorlar. Üçü de bu yüzden bahanelerini sevmiyor, zorla değil ya sevmiyor çocuklar. O yüzden büyük kızım telefon ekranından bile babanesinin bayramını kutlamadı. Kocam seslendi kaç kere duymamazlığa vurdu. Ama işte ondan sonra biz girdik birbirimize. “Sen aşılıyorsun bu çocukları anneme karşı” diye. Sanki çocuklar kör, sağır. Frenk akıtlamalığını her fırsatta oğlan doğurmadım diye annenin başıma kalktığını duymuyolar, görmüyolar.” İstanbul/2020