KISMET/ 2

“Ama işte ben eski hanımın yanında beraber otururken, yerken, içerken hiç eşimle ne konuşuyordum ne ona bakıyordum ne de yanında duruyordum. Hep yabancı gibi sanki bi kenardaydım, tek o kıskanmasın, üzülmesin diye. Hastaydı çünkü bi de çok kıskançtı. Bi yüzünü asardı ki vay vay. O da eşimle aynı yaştaydı 36 doğumluydu. Benden 13 yaş büyüktü yani. Biz bi 10 sene böyle yaşadık. Sonra eşim müteahhitti, İstanbul’da okul işi aldı devletten buraya geldik hep beraber. Bi tek o büyük oğlanla, karısı Erzurum’da kaldılar. Ama İstanbul’a gelince mecburen aynı evin içinde olduk. Biri yatalak 4 çocuk, eski hanım, eşim, ben, bi de oğlum. Benim nikahım yok ama eşim oğlumuzu üzerine aldı tabii. O çocuklar büyüyüp yuva kurana kadar hep beraber oturduk. Ben onları da kendi çocuğum gibi benimsedim. Evlenirken çeyizleri şu, bu işte hepsini, kendi çocuğuna nasıl yaparsın öyle yaptım. 25 sene beraber oturduk yani. Ama aynı eve geçtiğimizde ilk başlarda zorluk çıkardı kumam, kıskançtı çünkü. Bi de o da eşimi çok seviyordu. Mesela çok afedersiniz küçük tüpü, üzerinde işte o maksatla yani su ısıtmayalım diye hep saklardı. Çünkü onun için de İstanbul’a gelince aynı çatı altında olmak zor oldu. Bizi hep beraber görüyordu çünkü artık. Aynı evin içindeyiz gidecek başka yer yok. Çok hırçındı, sinirliydi. Bazen alıp başını yalpalaya yalpalaya giderdi. Tam da iyi yürüyemiyordu ama işte ama öyle hırçınlıkları olurdu. Eşim de kızardı çok ona “ tek başına nereye gidiyorsun? düşüncen kalıcan bi yerlerde” diye. Bana da konuşamazdı ama sataşırdı. Ters davranırdı. Mesela beyaz çamaşırların içine ben görmeden renkliyi atıp, kazanın arkasına saklardı. Ben görmezdim çalıştırırdım makineyi içinde sırf beyaz var diye bi de bakardım ki alaca bulaca olmuş hepsi. Bazen de küserdi yemek yemezdi, sofraya oturmazdı. Ama ben hiç ona aksilik, hoyratlık yapmazdım, üzülürdüm çünkü haline. Tabii sonra o da.. ( devamı yarın) İstanbul/2020