KISMET / 1

“Benim arkadaşım yani eltim, beyimin kardeşiyle evlenmişti o tanıştırdı işte bizi. Ben o zaman 28 yaşındaydım o da benden 13 yaş büyüktü. Biz evlenmeden bir on sene evvel hanımı felç geçirmiş, çocuklar da öyle ortada kalmışlar. Beş çocuğu vardı, içlerinden biri de yatalak hastaydı çocukların. Hiç gelişmiyordu, yaşı vardı ama küçük bebek gibi yatıyordu. Eşimin eski hanımı, yani kumam konuşamıyordu, felç geçirmişti bi tarafı tam tutmuyodu ama az biraz yürüyordu, kafası çalışıyordu gene. Mesela bana nikahını vermedi. Babam da “o zaman benim kızıma ayrı ev açarsa olur yoksa olmaz” dedi. Eşim de kabul etti. 81’de evlendik. Aynı binada altlı üstlü oturduk Erzurum’da. Ben altta eşimle oturuyordum, karısı ve beş çocuğu üst katımızda oturuyorlardı. Üç kız, iki oğlan. Ama büyük oğlu o vakit askerdeydi. Gitmeden evvel onu evlendirmişler, hani karısı evi çekip çevirsin benim felçli kumamla, hasta çocuğa baksın diye ama, gelen gelin de daha çocuk. O daha evdeki çocuklarla oynayacak yaşta yani, nasıl becersin o kadar işi. Kalabalıktık yani çok. Askerdeki oğlanı çıkarırsan, 4 çocuk, biri yatalak, bir felçli kumam, çocuk yaşta bir gelin, ben, bi de eşim. Ama tabii gelen giden günlerce kalan eden hısım, akraba da çoktu. Hiç misafir bitmezdi. Bazen 35-40 kişi olurdu evde. Büyük aileydi. Eşim 10 kardeşti zaten. Eşimin babası üç evlenmiş. En büyükleri de eşimdi. O yüzden baba gibi bilip hep bizde toplaşırlardı. 10 kardeşin karıları, çocukları derken belki daha bile kalabalık olurdu yani. Hepsini ben doyururdum, ne bileyim gençlik de var tabii ne yorulurdum ne de zoruma giderdi. Severdim kalabalığı. Ama ben eşimi de çok sevdim, çok iyi adamdı. Zaten beni daha ona vermeden hep sorduk çevreye, herkes methetti. Biz de zaten iyi anlaştık o yüzden hiç sorun etmedim ben. Ben aşağıda kendi mutfağımda işte bütün yemekleri, her şeyi pişiriyordum sinilerle, yukarıya çıkarıyordum hep beraber yiyorduk. Ama İşte … ( devamı yarın) / İstanbul/ 2020