HER ŞEY TERS

“Ben çalışmadığım zamanlar kendimi kötü hissediyorum, ayarım bozuluyor. Şimdi coronodan dolayı hep evdeyim o yüzden sinirlerim allak bullak. Allahtan ücretli izindeyim de hayatın maddi tarafıyla en azından şu dönemde ilgilenmiyorum. Sürekli kuruyorum kafamda işte gelmişi, geçmişi falan. Kendime hep zayıf not veriyorum. Onu öyle yapmasaydım, bunu şöyle yapsaydım falan hep. En çok da anneliğimle ilgili kendime karşı acımasızım. 19 yaşında bir kızım var. Anoreksiya hastası. Onu mesela her gün her sabah kalktığımda öyle iskelet gibi görmek beni dağıtıyor. Biri sanki kalbime ateş ediyor. Mesela çalışırken en azından böyle hep gözümün önünde olmuyor. Ama şimdi 24 saat kızımın hayalete dönmüş bedeniyle karşı karşıyayım. En büyük sorumlu olarak kendimi görüyorum. Çünkü biz, babasıyla kızım 12 yaşındayken ayrıldık. Tamamen benim isteğimle oldu. Yalan söyleyen, tembel, sürekli benim ailemi, beni küçümseyen bir insandı. Bu yeme bozukluğu da boşanmadan sonra yavaş yavaş ortaya çıktı. Babasına çok düşkündü. Önce sadece kusma, yani bulimia diyorlar, o vardı. Ayrılışımızın hemen sonrasında yemeklerden sonra kustuğunu fark ettim. Şimdi mesela öfkeli, mutsuz ve bana karşı çok isyankar. Her söylediğim, her yaptığım onun gözünde yanlış, eksik falan. Yememe ile de beni cezalandırdığını biliyorum. Hislerim çok karışık. Hayatımda her şey ters, her şey.. Kendinizi iyi bir anne olarak görmediğinizde iyi bir insan olarak da görmüyorsunuz. Sürekli kendimi didikliyorum. Neyi eksik yaptım, çocuğuma yeterli sevgiyi veremedim mi? Hep bunlar var kafamda. Mesela işe çabuk döndüğüm için çok az meme emmişti işte o bile vicdan azabı. Önceleri ayağına kapanıp hiç değilse bir kaşık yesin diye yalvardığım, sinir krizi geçirdiğim zamanlar oldu ama böyle aşılamayacağını anladım. Şimdi epey zamandır psikolojik destek alıyoruz ama çok çok yavaş ilerliyor ya da bana öyle geliyor. Tek arzum kızımın bir tabak yemeği iştahla yediğini görmek. Artık tek istediğim bu. Ne para, ne pul. Ondan sonra isterse virüs gelsin canımı alsın.” İstanbul/ 2020