ÜÇÜNCÜ SAYFA

“Ben psikolojik dayanma süremin sonuna geldiğimi hissediyorum. Anlatamayacağım kadar bunaldım. Zaten kapalı alanlarda olmaktan rahatsız olan bir insandım şimdi bu eve tıkılma hali çok fena yaptı beni. Benim parti malzemeleri satan bir dükkanım vardı, zaten 6 ay önce açmıştım işte ardından bu olay oldu. Oradan zaten bir darbe yedim. Eşim İK cı, bu süreçte evden çalışıyor ama şirket küçük olduğu için eğer daha uzun sürerse maaşlarda kesinti olurmuş, öyle şeyler dönüyor diyor. Ekonomik olarak zaten problemli bir süreçteyiz ama beni asıl daraltan komik belki ama kayınvalidem. İnsanlar ölüyor, para kazanamıyorlar falan onlar tabii büyük dertler ama benimki de benim kapasitem için büyük sorun. Bize çok yakın oturduğu için sokağa çıkma yasağıymış, 65 yaş üstü çıkamazmış falan dinlediği yok. “Bi şey olmaz, yakalanmam, kıyın kıyın geliyorum ben” diyip her gün geliyor. Evde canı sıkılıyormuş sebep de bu. Ben seni oyalamak zorunda mıyım acaba? Camı çerçeveyi indirmeme az kaldı. Her şeye ama her şeye burnunu sokuyor. Dün dolabımı açmış “şu elbiseyi hiç üzerinde görmedim, bu eteği hiç giymiyorsun, dolap dolmuş taşmış” bilmem ne, abuk sabuk söylenip duruyor. Bir yandan da “ tutumlu olmak lazım, çula çaputa verilen paraya acırım ben” diye laf sokalıyor aklınca. Avaz avaz bağırarak yakasından paçasından tutup evden atasım geldi artık. Sizi delirten biriyle kafese kapatılmış gibisiniz, gidecek yer yok. Karantina olmasa bir arkadaşına gidersin, kahve sohbeti yaparsın, çarşı, pazar gezersin sıkıntını dağıtırsın. Böyle eve dalma cesaretini bence eşimden alıyor ama haddini aşıyor. O söylemezse papaz olmak riskini alıp ben söyleyeceğim. Bundan önce de çok sık gelirdi zaten de şimdi sabah 10 oldu mu damlıyor, akşam 9’dan 10’dan önce gitmiyor. Bu karantina uzarsa 3 sayfa haberlerine çıkarım gibime geliyor.” İstanbul/2020