BİTLİ ÇOCUK

“Benim 42 yaşına kadar olan hayatım anneme, babama kin kusarak geçti. Annem beni 6 yaşındayken bırakıp gitti. Hayatımın ondan sonrası kaderin önünde sürüklenerek geçti, hala da öyle. Babam 6 yaşında bir çocuğun isteklerini anlayacak duygusallıktan yoksundu. Ayrıca sorumluluk duygusu da yoktu. Şimdi artık annemin de bu sebeplerle gittiğini anlıyorum ama yine de affedemiyorum. İlgisiz, sevgisiz bi şekilde büyüdüm. Bazen babaannemlerde kalırdım o zaman daha iyi olurdu. Ama orası da okuluma uzaktı. Fakir değildik hatta durumumuz iyiydi. Babam müteahhitti ama evde ne doğru dürüst yemek olurdu ne de temizlik. İlkokulda en az 3-4 kez bitlendiğimi hatırlıyorum. Bir de arkadaşlarımın pissin, kokuyorsun diye benimle dalga geçtiklerini, beni aralarına almadıklarını. Bunlar bende hayata karşı büyük bir öfke yarattı. Her şeye ama özellikle anne, babama. Annemle daha sonra, ben 14-15 yaşlarına gelince iletişimimiz oldu. Daha doğrusu o beni görmek istedi, işte gitme sebebini, içinde bulunduğu koşulları falan ama benim için bunlar yeterli sebep olmadı. Zar zor liseyi bitirebildim. Bundan dolayı da sebep olarak ailemi gördüm. Çünkü bi ortamım yoktu. Sonra babamla çalıştım bi süre ama olmadı. Başka işler şunlar bunlar. 39 yaşında evlendim, 42 yaşında, oğlum 1,5 yaşındayken boşandım. İşte o zaman anneme babama öfke duymayı, kin gütmeyi bıraktım. Ben de çocuğuma sevmeme rağmen bir yuva, düzen sağlayamamış oldum çünkü. Ama hayata karşı öfkem devam ediyor. Şimdi 44 yaşındayım ama içimde hala annesinin bırakıp gittiği bitli çocuk var. Onun öfkesi var yani. Bu coronaya mesela ilk duyduğum andan beri insanlığın kökünü kurutsa keşke diye bakıyorum. Benim hıncımı o alsın yani.. Yanlış belki ama böyle hissediyorum. Şimdi ne doğru dürüst bi işim var, ne de meskenim. Ailemle de görüşmüyorum. Benim için hayatta bi tek oğlum var ama onun için de ne yapıyorsun dersen, hiçbir şey yapmıyorum.” İstanbul/2020