KİMSE YOK

“Kimse yok ne konuşacak ne dertleşecek. Bu coronya marazından herkes evine kapandı. Dolanıyorum mahallede sabah bi tur, akşam bi tur. Evde oturmayı ne bileyim öyle televizyon falan izlemeyi de sevmiyorum ben. Sohbet, muhabbet, eğlenti, konuşukluk, öyle şeyler seviyorum ben. Dikkat ediyorum temizliğe o yüzden çıkıyorum dışarı. Olmadı kedilerle köpeklerle konuşuyorum. Valla bak cevap veriyorlar. Boz kedi vardı durakta “napıyon?” dedim kulaklarını dikti sonra yatırdı. 59 yaşındayım ama herkes daha genç gösteriyorsun diyor. Anadan doğma yaşım 59 yani ama 45 diyen bile oluyor. Daha çok otobüs durağında vakit geçiriyorum şimdi şoför arkadaşlarla. Laflıyoruz, çay içiyoruz, pisküt yiyoruz, dertleşiyoruz. Onların sefer vakti dolana dek öyle zaman geçiyor. Biri geliyor, biri çıkıyor, öyle gün akşama kavuşuyor. Eskiden ses sanatçısıydım. Elmadağ’da gazinolarda sahne alıyordum. Bi ara Adana’da da çıktım. İzmir’de de Karşıyaka’da çıktım, iki yaz Çınarcık’ta okudum. O zaman ilk başlardaydı ama. Pop, falan da vardı o zaman. Çok masam vardı. Arabeks seviyorum ben. Ferdi’den, Bergen’den, Orhan babadan. Onları söylerdim. Arabeks söylüyorsan burandan gelecek. Ağzından değil, böğründen okuycaksın. Sonra beyin ameliyatı geçirdim denge problemim oldu. Sitrezden, panik ataktan sıkıntılarım oldu. Deprasyon oldum. Belime kadar saçlarım vardı mesela. Şimdi de güzeller gerçi ama eskisi zamanda şellale gibi böyle kalçamı döverlerdi. Döküldüler hep ameliyatımdan sonra. İlaçlar falan kilo aldım çok. Kıvrımlarım belli hala ama. Tabii şimdi bu halimle bakmayacaksın. Şimdi böyle ev hali. Saç, baş bi tarafta, korsem yok içimde, allık bile sürmeden çıktım. Öyle şoför arkadaşlarla laflamak, sıkıntı dağıtmak için çıktım. Çay demlemişler onu ikram ettiler, kaymaklı pisküt aldım ben de şu köşedeki Şok’tan, leblebi aldım, arkadaşlardan biri böğrek getirmiş patetizli. Öyle işte arkadaşlık, dostluk yapıyoruz böyle, gam keder tutmayalım diye.” İstanbul/ 2020