İSTİRAHAT

“İki yıl önce göğüs kanserinden 47 yaşında kız kardeşimi kaybettim. Ancak ölümünden sonra kocasıyla yaşadıklarını öğrendim. İşte aldatma, işine gücüne sahip çıkmama, tokat falan hikayeleri de varmış evvelden, adamın anası da canına okumuş kardeşimin falan filan. Bunları bana annem anlattı evlat acısıyla. Ben abisiyim yani biz dört kardeşiz, ben en büyükleriyim, bana anlatmamış mesela. O yüzden ben şimdi vicdan azabıyla kıvranıyorum. Ben bunları bilmediğim için kızkardeşimi Kütahya’ya onların aile kabristanına gömdük. Bu benim içimde sızıdır, çividir yani. Şimdi adam gitti kendinden 20 yaş küçük kadın aldı. Benim kızkardeşim de o sevmediği kayın sülalesiyle beraber garip gibi orada yatıyor. Benim için bu coronadan falan daha büyük kaygı içimde anlıyor musun? Corona ne olacak? Ecel geldi mi alıp seni gidecek, ama bu başka. Yani ben bir abi olarak vazifemi yapamadım bu o demek. Ne dirisine ne ölüsüne sahip çıkmamış oluyorum. Bu salgın öncesinde niyetimi kafama koymuştum alayım oradan getireyim burada Karacaahmet’e babamın yanına yatırayım dedim, ama kardeşimin oğulları istemedi. “Annemi yattığı yerde rahat bırak” falan. Rahat mı değil mi bilmiyorum ama. Bence değil. Kim ister elin yanında ebedi istirahatine yatsın? Kütahya’yı bilmez etmez. Şimdi kayınvalidesi mesela vır vır huzur vermemiş, o da yatacak oraya. Huzur olur mu böyle ? Bu işi çözmek var şimdi kafamda. Yani ben öyle kimseden rica edecek, izin alacak falan bi adam değilim. Şu bela bi def olup gitsin gidip alıcam kardeşimi babamın yanına yatırıcam” İstanbul/2020