FOYA

“Foyalar tek tek döküldü bu coronayla. En azından benim için öyle oldu. Neredeyse 23 gündür evdeyiz işte ne var ne yok öğrendik. Evliliğiminde görmezden geldiğim çok şey varmış meğer. Benim eşim iyi bir baba olabilir belki oğluna ama benim için hayat arkadaşı olamamış yani. Fısır fısır hissediyorum çoktandır. Ergen gibi telefonla odaya kapandı bi içe dönmeler falan. En son “ben de… çooook…” bunları duydum. Ben odaya girince abuk sabuk değiştirdi mevzuyu iş toplantısıymış gibi. Çok ağır geldi bu bana. Hem ortamın ağırlığı hem de bu. Şimdi konuşamam ama, yüzleyemem de. Evde hapis durumundayız çünkü. “Git” desem nereye gidecek? Ödü kopar zaten hastalanmaktan. Bu coronadan beri çöpü bile korkusundan kapı önüne çıkarmıyor. Nereye gidecek yüzüne vursam. İnkar edebilir bi tek, yani onu yapabilir ama o da yalan, dolan olur. Tabii bi şeyler vardı bu iş öyle birdenbire ortaya çıkmadı ama ben olayın ciddiyetini şimdi anladım diyeyim. Bu sarstı beni daha çok. Yani aldatılmaktan daha çok üzen aralarındaki ilişkinin duygusallığı. Ben buna şahit oluyorum. İnsanın canı çok yanıyor. Hele ki böyle sıkışmış bir ortamda. O yüzden hiç başka bir şey düşünmüyorum. Hep aklımda bu olay var. Sürekli alışveriş bahanesiyle çıkıp sokaklarda ağlıyorum falan. Semt marketinin arkasında çöpleri topladıkları bi yer var orada, o çöp varillerinin arasında ağlıyorum çünkü başka saklanacak yer yok. İki gün sokağa çıkma yasağında işte cumartesi pazar bana iki gün değil iki yıl gibi geldi. Tuvalette musluğu açıp ağladım, sifonu çekip ağladım. Çünkü evde oğlana da göstermek istemiyorum. 8 yaşında daha. O da zaten bunaldı çocuk evde böyle arkadaşsız falan. Kafayı yiyecek gibiyim işte düşünmekten. Hastalanırsam bu yüzden hastalanırım zaten. Üzüntü, sıkıntı falan bağışıklık sistemini bozuyormuş. Çok zor bir dönemden geçiyorum işte, yuvamın dağıldığını parça parça olduğunu görüyorum, bimiyorum ama ne olacak.” İstanbul/2020